Bebekken menenjit oluyorum. Anne ve babam arasında kan uyuşmazlığı varmış, araştırmıyorlar ve doğduktan 1 hafta sonra menenjit oluyorum... 2 hafta hastanede kalmışım, topuklarımdan bile iğne vurmuşlar. Bizimkiler bu kadar iğneye, kan almaya bu çocuğun canı Nasıl dayanır diye çaresizce bekliyorlarmış...
Kanımı değiştirdikleri için devamlı olarak kana ihtiyacım varmış. Üstelik hastalığım gün geçtikçe ağırlaşıyormuş. Bir gece babam ve dayımlar yine kahvehane kahvehane gezip bana kan arıyorlarmış... Malum, o yıllarda en çok insanı Kahvehanelerde buluyorsunuz... 0 rh (-) negatif kanı bulmak da zor olduğu için her kahveden elleri boş dönüyorlarmış... Sonra babamın aklına bir fikir gelmiş, ehliyet kursu sahibi bir arkadaşının yanına koşmuş. Orada her sürücü adayının kanını aldıkları için bana uygun bir vericiyi bulabileceklerini düşünmüşler. Neyse, gece gece kursa girip evraklardan 2 kişi bulmuşlar... Buldukları kişilerden birisi bizim o tarafta oturan, babamın simayen tanıdığı çılgın Mustafa Lakabıyla nam salmış birisi. Hemen evine koşup, kapısını çalmışlar... Karısı açmış, Evde olmadığını, bu saatte onu ancak birahanede bulabileceklerini söylemiş... Dediği gibi de olmuş, bizimkiler Adamı birahanede kör kütük sarhoş bir vaziyette bulmuşlar. Babam çaresiz, elinden hiçbir şey gelmediği için adamı tuttuğu gibi hastaneye götürmüş. Orada doktoru buluyor ve aralarında şu diyalog geçiyor;
- bu adamın sarhoş olduğunu ve kan veremeyeceğini biliyorum ama başka hiç kimseyi bulamadım, çaresiz kaldım ve getirdim.
+ yarım saat içinde kan getirmezseniz çocuğunuz ölecek. Yarım saat içinde kan bulabilir misiniz?
- saatlerdir arıyoruz kimseyi bulamadık.
+ tıbben böyle bir şey mümkün değil, ben bunu yapamam. Eğer kimseyi getiremeyeceğim diyorsanız, bu adamdan kanı alıp şansımızı deneriz. Ama mesuliyet kabul etmiyorum çünkü bu çocuk zaten dakikalar içinde ölecek. Kabul ediyorsanız ben bu adamın kör kütük sarhoş olduğunu bilmiyormuş gibi yaparak kanı alıp çocuğa vereceğim, en azından ölmesini beklemek yerine bir şeyi denemiş oluruz, belki bir şans... Tamam mı?
- tamam.
Bizimkiler bu diyalog üzerine perperişan, ağlıyorlar. Hemşire adamı götürüyor, Adamdan kanı alıp bana veriyorlar. Ve ben hayatta kalıyorum. 1 hafta müşaade altında tutuyorlar, 1 hafta sonunda kurtulduğuma emin oluyorlar.
Yalnız doktor menenjitin çok Ağır bir hastalık olduğunu, yüzde 99 ihtimalle fiziksel ya da zihinsel engelli olacağımı aileme söyleyerek, kendilerini hazırlamalarını istiyor. Bizimkiler korku içinde beni büyütüyor, 2-3 sene sonra yürüyüp koşmaya başladığımda fiziksel hiçbir problem olmadığını anlıyorlar. 4-5 yaşıma gelip kendimi güzel bir şekilde ifade ettiğimi gördüklerinde ise zihinsel engel korkusundan kurtulup, ancak seneler sonra sağlıklı bir çocukları olduğunu anlıyorlar. Söylediklerine göre tüm bu korkularından kurtuldukları o dönem, benim ilk doğduğum gün kadar sevinmişler.
Bu anlattıklarımda nickimin hikayesi de var aslında. Nasıl alkolik olduğumun.
Hastalığa gelince, tek kalan etkisi ani parlama, sinirlenme. Fakat o da durduk yere olan şeyler değil. Her insanın sinirleneceği şeylere sinirleniyorum ben de. Sadece sinir şiddeti 5-10 kat fazla olarak...
bir ev kazasında sağ kolumun üzerine buzlu cam düştü. ana atardamarla birlikte baş parmak, orta parmak ve yüzük parmağına ait 3 tendon koptu. operasyon 4,5 saat sürmüş. * bir ay fizik tedavinin ardından çok şükür toplamda 39 dikiş ve boydan boya 3 ayrı yerde oluşan yarık izi dışında geriye pek bişey kalmadı. ha bir de orta parmağım ve yüzük parmağımın birbirlerine bakan iç yüzeyleri uyuşuk.
bu kadar beğeni alınca diğer sıkıntımı da yazayım. ankara ostim de bikaç yıl önce bir patlama olmuştu. o gün ben de bir bağırsak kanaması yaşadım. kandaki normal hemoglobin miktarı 12-13 civarında olmalıymış. bendeki 6,2 lere düşmüş. 5,5 altına inince insan kalp krizi geçiriyormuş. 2 gece acilde kaldım. 23 ünite serum, 1 ünite kanamayı dindirmesi için adını bilmediğim başka bir sıvı ve 5 ünite kan verdiler.
ulan düşününce ben bayağı uzatmaları oynuyorum. kurban olduğum rabbim beni kızıma bağışlamış. çok şükür dinimiz amin.
bronşit lise yılları falandı kronik şekilde hala taşıyorum kendisini, birde karaciğer rahatsızlığı gecirdim enfeksiyon akciğerlere kadar yayılmıştı zor toparladım oda 17 yaşlarındaydı.
manik depresif bozukluk benimki , yani teşhis edilmiş değil ama bunu ben hissedebiliyorum , ilaç falan da kullanmıyorum , sanırım çok ileri düzeyde değil ama var olduğu çok belli
ayağım bisikletin tekerleğine sıkışmıştı deri ve kemik yontuldu, bronşit oldum bu fenadır öksürmektense o an ölmeyi istersin çünkü bir an bile kesilmez, yanlış teşhis ve yanlış ilaç sonucunda acilde kurtarılmam, birde dizde sıvı artışı var. kalpte sıkışıyor zamanı belli olmuyor. şimdilik bu kadar ilerde dahada artar herhalde. unutmuşum birde yanağımda kıl dönmesi olmuştu canlı canlı çizdilerdi.
uzun yıllar önce 1983 olabilir bacağım kalçadan çıkmıştı. aman Allahım öyle bir dayanılmaz acıki anlatmak mümkün değil. o zamanlar sınıhçı denilen kırık çıkık işinden anlayan insanlar vardı. bacağımı iple çekmişti, 2 ay topal yürümüştüm Allah düşman başına vermesin.
