ankara'yı bembeyaz örtüyle saran bu karlı havada üşüdüğü için gecenin bi vakti o minik patileriyle penceremi vuran kediye ister istemez ağladım..
kimbilir şu an dışarıda sahipsiz bir cok kedi aç halde soğuktan üşüyerek ölüyor..
onlar da bir canli allah'ın bize emanet ettiği fakat evine alıp besleyen en azindan kış bitene kadar sahiplenen yok..
Saçma salak olaylardır. Kötü olaylarda tutarım kendimi. Ne zaman çok saçma bir olay yaşasam kıyamaet kopar çevremde. Kimse yanaşmaz, yaklaşmaz. Biri vardır en fazla o yaklaşır ve bağrına basar.
Bir arkadaşımın ölüm haberini annesine ben söylemiştim telefonda. Konuşurken ağladım, telefonu kapattım ağladım. Öyle hıçkıra hıçkıra değil sessizce gözyaşı aktı yanağımdan. Yıllardır başka hiçbir şeye ağlamıyorum. Saçma ve boş geliyor.
Adam tahtaya s.kimsonik bi şekil çizmiş, bana da alanını soruyor. Şekil yamuk mu, daire mi, dikdörtgen mi, kare mi hiç anlaşılmıyor...
+ kpsk bul bakalim alanini.
-hocam kare mi dikdörtgen mi bu? (Civitmak degil ekmek kuran carpsin anlasilmiyordu)
+ kizim sen git ilkokula don la bunu bana mi soruyon, ya sen benle dalga mi geciyon, git bi hava al gel sen disipline vermeyeyim simdi, lakayit!
Diyarbakırlı olacaktı galiba sive bi tuhaf. Ya ama nasıl rencide edici bir tavır. Kak kak sen dön ilkokula yav bunun ne olduğunu bağa mi soruyorsun gizim. Diyor.
(Ki ben var ya en önde oturan hayatında hiç kopya bile çekmeyen o kızdım.)
-hocam 23 kisinin icinde bu yaptiginiz is mi, ozur dilerim belli olmuyordu ne alaka fizik dersinde bu yaptigimiz alanla ne alakası var kareyse başka dikdörtgense başka.... dedim ve hickira hickira agladim. Ama aglamaktan tikanmistim resmen.
Sonra hep fizik dersinden nefret ettim...
Yillar gecti hala nefret buyuk.
Not: yine agladim ulan 23 kisinin icinde dedigi lafi unutmadim cibiliyetsiz ruhumda derin yaralar acmis.
Edito: üstünden bilmem kaç yıl sonra bu entryi bulup beni yine o güne götüren yazara sevgiler.
Calistigim hastanede bir kadin olmek uzereydi ve oglunu biz sakinlestirmeye calisiyorduk, sonra icerden bagirma sesleri geldi ne cocugu tutabildik ne de gozyaslarimizi... Hayatinizda ki en degerli varliginizdir aileniz yoksa sevgiliymis arkadasmis ailenin acisini bilmedigimiz icin biz kendimizi dertli saniyoruz.
