Avcılardan Zeytinburnu'na gidip tek başıma menü yediğim ve geri döndüğüm zamandır.
Niye böyle bir şey yaptım bilmiyorum, ama insanın canı sıkılıyor. Üzülüyor
içsel yalnızlık her daim mevcut, bunu hiç bir şey dolduramaz, diğer türlü ise, sesli olarak sorduğum soruya, içimden cevap vermek. kendi kendimi takmadığım an yani.
çevrede boş kalan tek bankta; tek başına otururken; kalabalık bir aile grubunun yanınıza oturduğu an; rahatsız olmayın diyenleri olsa bile nezaketen kalkmak. yine de koyuyor yalnızlığı dibine kadar. birileri olsa oturabilirler miydi.
