vallahi çok üzülüyorum. misal ben çok net adamımdır. birine yürüyorsam evet yürüdüm derim. arkadaşım ile görüşmek istemiyor isem görüşmek istemiyorum derim.
ya son 3-5 yıldır yoran insanlar denk geldikçe hayatıma vallahi üzülüyorum. cogu konuda net olmaktan daha güzeli var mı ya.
insanların övgüyü seve seve kabul edip eleştirilince kabul etmemeleri ve agresifleşmeleri... sevdiğim çoğu kişiden sırf bu yüzden soğudum. hatta sözlükte de örnekleri var. adama anlayışlı karşılar diye şaka yapıyorsun sana düşman oluyor. insanlar bu eleştiriye tahammülsüzlüğü aşmalı artık... her eleştirilen agresifleşmemeli...
Anlaşılmamak…
Az önce şöyle güzel bir şey okudum;
‘Aslında anlamaya çalışmak bile yeterliydi halbuki. illaki anlamak gerekmiyor. Anlamak istemek bile bir şefkatti.’
4 yılımı üniversiteye harcayıp, bölümümle alakalı kıytırık bir iş bile bulamayıp iki iş birden yapmak zorunda kalmamdan başka beni en çok üzen bir şey yok şuan hayatımda.
ebeveynlerin, çocuklarının bir birey olduğunu unutmaları. onlardan istedikleri her şeyin doğru olduğu yanılgısında olmaları. her ne kadar anne babası da olsalar, çocuklarının tecrübe etmeleri gereken yeni ve ayrı bir hayatları olduğunu görememeleri. kendi doğrularına göre çocuklarını sürekli yargılamaları ve değiştirmeye çalışmaları.
