bakkalda markette alışveriş yapılan her hangi bir yerde; parası yetmediği için aldığı şeyleri önem sırasına koyup birinden vazgeçmek zorunda kalan insanları görünce üzülüyorum. belki aldığı her şey ihtiyacı ama vazgeçmek zorunda kalması kahrediyor beni. insanları kırmadan eksiği tamamlamaya bıraktığı şeyi almasana yardımcı olmaya çalışıyorum.
edit: üzüyor ulan. size ne. buraya yazmadığım, yazamadığım bir sürü şey var. gün geliyor çok dertlendiğim için saçma sapan mesaj atıyorlar şimdi de böyle saçma bir şeye mi üzülüyorsun diyorlar. üzüyor işte.
çok gülen kişilerin hikayeleri çoktur sözlük bu mantikla dikkatimi çeken bir müşteriye sordum siz neden burdasiniz diye. (almanyada dönercide çalişiyorum)
kadın gerçekten de o kadar aci çekmiş ki, o kadar yaşli olmamasina rağmen gözleri seğiriyor, elleri titriyor sağlikli konuşamiyor...
dil kursuna gelmistim dedi. oha ben de dedim. normalde avukatim dedi. ben de hukuk okuyorum dedim. ama mesleği biraktim, burda iki ayda taniştigim bir adamla evlenip fedakarlik uğruna işimi biraktim dedi. hayatim mahvoldu dedi, ankara hukuk mezunu...
sevgi için hiçbir şey yapma bir gün bitiyor dedi, bak benim yüzümden babam ne halde gör dedi, babasi felç.
üzüldüm lan gece gece. daha dün adamin biri bana aileni okulunu birak, seni kaçiracagim gibi bir sürü şey anlatti. ya ben de ayni hatalari yapsaydim? kadın niye etkiledi beni bu kadar bilmiyorum belki de babasi etkilemiştir neyse işte. öyle
Yolda anası dilenirken öyle bekleyen çocuklar var ya benim içime oturur onlar. Bazı çocuklar hakettikleri çocukluğu doyasıya yaşarken bu çocuklar ise öyle kaldırımın üzerinde beklerler. Belki de çok sıradan bir şey ne kadar da lükstür onlar için. Kibritçi kız hikayesini aklıma getirir , üzer.
