tasavvuf felsefesinde; insani sevgiyi insanlari severken bile ona allahı hatırlattığı için sevmek gibi bir aşmışlığa ulaştıranı belli eden cümle. insanları insani kaygılardan ya da optimist herhangi bir bakış açısından değil de, mutasavvufluk felsefesinde allahın kendi güzelliklerini görmek için yarattığı insanda bu yaradanın güzelliklerini gördüğü için sevme biçimi.
bir mutasavvıf olan yunus emre'nin tasavvuf düşüncesi ile doğrudan örtüşen deyişidir. zira tasavufta tüm yaratılanlar yaratanın aksidir. yaratan, onlara kendi özelliklerinden bir kısmını, kısıtlı da olsa, aksettirmiştir. yaratılana bakınca, yaratanın kendisini ve gücünün büyüklüğünü görebilir bu düşünce ile sufiler. ve yine bu düşünce ışığında yaratılmış olan herkesi severler, çünkü yaratanı severler.
