bir mutasavvıf olan yunus emre'nin tasavvuf düşüncesi ile doğrudan örtüşen deyişidir. zira tasavufta tüm yaratılanlar yaratanın aksidir. yaratan, onlara kendi özelliklerinden bir kısmını, kısıtlı da olsa, aksettirmiştir. yaratılana bakınca, yaratanın kendisini ve gücünün büyüklüğünü görebilir bu düşünce ile sufiler. ve yine bu düşünce ışığında yaratılmış olan herkesi severler, çünkü yaratanı severler.
tasavvuf felsefesinde; insani sevgiyi insanlari severken bile ona allahı hatırlattığı için sevmek gibi bir aşmışlığa ulaştıranı belli eden cümle. insanları insani kaygılardan ya da optimist herhangi bir bakış açısından değil de, mutasavvufluk felsefesinde allahın kendi güzelliklerini görmek için yarattığı insanda bu yaradanın güzelliklerini gördüğü için sevme biçimi.
Tasavvufi olarak düşünüldüğünde gerçek anlamı anlaşabilen, inanmayan yahut ciddi olmayanın zaten saçmalayacağı felsefedir (sen çok mu anladın dersen, cevabım keşke olurdu, zor olduğundan eminim çünkü).
Diğer bir taraftan kesinlikle hümanizm içerir; hepsini seviyorum diyor, nedeni farketmez ki.
