yanni'nin 2009'da çıkardığı albümü. yanni, halihazırda bulunan bestelerinin üzerine söz enjekte ederek ilk kez bu albümle sıçmıştır. sıçmasının muhtemel iki sebebi vardır. ya artık o eski besteci yeteneği kalmamış * ya da "ulan bi ton beste yaptım utanmadan daha beste mi istiyorsunuz? makine miyim ben" demesinin sonucudur. ama yanni'ciğim o kadar müthiş beste yapmışsın, ne gerek vardı o güzel bestelerin sahnede çalarken bi kaç züppe çıkararak böğürttürmeye. örneğin yanni'nin en nezih parçalarından biri olan tribute'yi ele alalım. bu normal 90'larda bir konserde çalınmış tribute:
görüldüğü gibi parçanın başında bir eleman çıkıp böğürüyor. ve tribute'nin içine edip bir güzel sıvazlıyor. o anda samvel yervinya'nın gözlerindeki kedere dikkat.
bir başka mevzuu da muhterem pedro eustache'nin artık yanni'yle görülememesi. sorarım sana yanni nerde o flütçü? nerde o mükemmel yan flüt soloları? nerde ha nerde? o olmayınca deliverance yok, keys to imagination yok, world dance yok, yok yok yok. o olmazsa sen yoksun yanni, sen. o voice'ların hepsini toplasan bir deliverance etmez, bir keys to imagination etmez. o vokalistlerin hepsini toplasan bir pedro eustache etmez.
o muhterem yoksa
pedro eustache
ol sebepten yanni
git taş duvara işe
