The wet dawn inks are doing their blue dissolve.
On their blotter of fog the trees
Seem a botanical drawing.
Memories growing, ring on ring,
A series of weddings.
Knowing neither abortions nor bitchery,
Truer than women,
They seed so effortlessly!
Tasting the winds, that are footless,
Waist-deep in history.
Full of wings, otherworldliness.
In this, they are Ledas.
O mother of leaves and sweetness
Who are these pietas?
The shadows of ringdoves chanting, but chasing nothing.
_____________________________________________________
Kış Ağaçları
Yağmurlu seher mürekkepleri çözülür masmavi.
Sisin zabıt defteri üstünde ağaçlar
Bitkisel bir eskize benzer.
Büyümekte anılar, halka halka,
Bir dizi düğün.
Bilmeden ne çocuk düşürmeleri ne de kancıklığı,
Daha sadıklar kadınlardan,
Ekerler tohumu zahmetsizce!
Tadarak o rüzgârları, ki ayaksızdırlar,
Tarihe batmış bele kadar.
Kanatlarla dopdolu, ahiretle.
Bunda, Leda’lardır onlar.
Ey yaprakların ve şirinliğin annesi
Kimdir bu pietas’lar? Şakır gölgeleri
Halkalı kumruların, fakat izlemez bir şeyi
