"aferin" dünyadaki en aptalca sözdür ve BEN iŞARET VERECEĞiM replikleri ile akılda yer eden, finaldeki 10 dakikalık solo ile de kalpleri fetheden 2014 yapımı güzel bir filmdir.
gösterim tarihi 16 ocak 2014'tür.
Bir an bile sıkmayan -zaten görece kısa bir film- şahane bir film.J.K Simmons'ın bu filmdeki harika oyunculuğundan ödül de aldığı filmdir,izlenmelidir.
gerçekten güzel cazi geçtim müzik seven herkesin izlemesi gereken bir filmdir.J.K. Simmons gerçekten çok iyi oyunculuk çıkarmış ama söylemeden geçemeyeceğim o bagetleri kaç defa götüne sokasım geldi Fletcher bilmiyorum*
müzisyen olarak değil, bir davulcu olarak orgazm olarak izlediğim bir film oldu. davulcular bu noktada çok sanslı diye düşünüyorum. filme gelecek olursak; kolejlerdeki yarışmalar, azim hikayeleri senaryo ne kadar dandik olursa olsun bi şekilde kendini izlettirirdi. ancak whiplash' de senaryo ve diyaloglar %80 başarılıydı. bu arada ana karakterimiz az çok davul bilgisine sahip bunu soyleyebilirim. ya da film için ders almış olabilir. son sahnelerde daha belirgindi; bageti tutan eller son sahneler de ozellikle yaşlanıyor. filmde ve kayıtlarda kim eşlik etti bilmiyorum ama beni bir davulcu olarak mest etmiş filmdir. fletcher karakterine gelecek olursak, bugun halen daha turkiye' nin en onemli gruplarından birinde çalan davulcunun öğrencisi olarak çok yadırgamadım. çünkü okulda benzer durumları yaşamışlığımız vardı. fletcher' ı oynayan j.k. simmons harika iş çıkarmış.
Müziğe az çok ilgisi olan herkesin soluksuz izleyeceği bir film. Çok yüzeysel olarak, azimli bir genç davulcunun çatlak bir hocanın çalıştırdığı orkestraya girmesi ve akabinde başından geçenler desek kafidir kanımca.
Şahsen bir davulcu olarak yaşarcasına heyecanla izledim filmi ve her müzisyenin aynı heyecanı duyacağını düşünüyorum. Parçalar harika seçilmiş ve yorumlanmış, filmin sonu ise ayrı harikaydı. Oyunculuklar keza. Senaryoda aforizma niyetine kullanılabilecek cümleler vardı. Ayrıca her müzisyenin, bilhassa bir yerlere gelmek isteyenlerin çıkarması gereken pek çok ders var filme. Bu bağlamda her yeni yeteneğe birkaç kez izletip özümsetilse yeri vardır.
Müzik dışında filme bakacak olursak bir mutlu son klişesi, asla pes etme klişesi. Bu sebeple müziğe karşı ilgi ve heyecanı olmayan bireylerin 106 dakika boyunca sıkıntıdan patlaması kuvvetle muhtemel. Ancak bence filmin asıl noktası bu değil ve ben bunları pek umursamadım açıkçası. Yönetmen sırf müziğin taze kanlarına ders niyetine izletilsin diye çekti deseler inanırım. Fakat dediğim gibi ilgisi olmayan bireyler için sıkıcı, klişe bir başarı öyküsünden öte değil.
Özetle, kendini müzisyen diye niteleyen her bireyin, ölmek üzere olan bir grubun her bir ümitsiz üyesinin, geleceğinde müzik önemli bir yer tutan herkesin izlemesi farzdır.
Edit:müzikle sınırlandırmanın hata olduğu kanısına vardım. herhangi bir şekilde bir hayaline giden yolda tökezleyen herkese feci şekilde gaz verebileceğini, hatta iyice izlenirse nice dersler çıkartılabileceğini düşünüyorum.
Baştan sona müzikle sarmalanmış bir adanmışlık filmi.Açıkçası filmi izlemeden önce beklentilerim vardı; hem aldığı puanlar olsun hem de aldığı yorumlar olsun beklentilerimi oldukça yükseltmişti,peki film beklentilerimi tam olarak karşıladı mı diye sorarsanız,yüzde yüz karşıladı diyemem fakat baştan sona izlerken keyif aldığım ve bir saniye bile sıkılmadığım bir film Whiplash.Ben izlemeden önce filmin olay örgüsünün böyle olacağını sanmıyordum,fakat her ne kadar beklediğim gibi bir olay örgüsü olmasa bile beni etkilemeyi başardı.Fakat ben bu kadar çok müzikal sahnelerin ön planda olacağını beklemiyordum; tamam filmin kapağı,hikayesi,fragmanı hep müzik üzerine fakat filmde daha çok dramatik ve psikolojik sahneler bekliyordum fakat bence filmde biraz gereğinden fazla müzikal sahneler vardı hatta filmden çıktıktan sonra sanki bir caz konserinden çıkmış gibi hissettim bile diyebilirim ki ben filmdeki müzikleri dinlerken oldukça keyif aldım,yani sorun müzikler değil filmin fazla müzikal sahneler üzerinde durması ve o müzikal sahneleri uzun tutması.Oyunculuklar harika,Miles Teller ve J.K. Simmons döktürmüş,başlarda ben J.K. Simmons'un karakterini biraz fazla karikatürize edilmiş bulsam da filmin ilerleyen dakikalarında bu düşüncemi J.K. Simmons gösterdiği performansla unutturdu.Sinematografisi de filmin oldukça başarılı,keza filmdeki müzikler de oldukça hoş ve keyif verici.Keşke film,Miles Teller'in canlandırdığı karakterin yaşadığı psikolojik gerilimler üzerinde biraz daha fazla dursaymış.Miles Teller'in canlandırdığı karakterin müziğe ve çaldığı enstürmana bu kadar adanmış olması da ayrı bir etkileyicilik katmış filme ve karaktere.Son olarak ben filmi beğendim,bence bir başyapıt değil fakat izlerken hem insanı etkileyen hem de müzikal sahneleriyle keyif veren bir film olmuş,özellikle müziğe karşı ayrı bir tutkusu olan insanlara tavsiye ederim.
Son zamanlarda izlediğim en baba filmdir. Jazz ve davul bir film için gayet orjinal bir kombine. Davulcunun multi yakışıklı ultra seksi bir tipleme olmaması, sıradan ortalama bir tip olması filmi daha samimi yapmış. Tipik Hollywood ekolünden farklı bir film olduğu için ben beğendim.
filmdeki o baskıyı,gerginliği üzerimde hissettiemekle beraber o hırsı da içimde yaşatan çok başarılı filmdir. J.K.Simmonsun muhteşem oyunculuğunun da bunda etkisi yadsınamaz cinsten. IMDB Top 250ye de girmiş diyolla. izlenesi, tavsiye edilesi filmdir vesselam.
son olarak bateri ve baterist seviyorum evet.
J.k simmons a oscar getirecek filmdir. Böyle yüksek kalite de yardımcı oyunculuk izlememiştik uzun zamandır.
Filme gelecek olursak niye herkes bu kadar fazla müziğe yordu bu filmi anlamış değilim. Filmdeki heyecanı, tutkuyu ve aldanışları görmeyen sinemasever olamaz zaten. Film tek kelimeyle iyiydi. Muhteşem desem öbür klasikleri karşıma koyup bunlae ne diyeceğinizden ötürü iyiydi film. izlenmesi gerekir. Tavsiye edilir.
bu sene 2 tane oscar alacağına kesin gözüyle baktığım film(en iyi yardımcı erkek oyuncu ve ses miksajı).
j.k. simmons müthiş bir iş çıkarmış ama miles teller sanki sadece genç yaşından beri davul çalmayı bildiği için rolü kapmış gibi. davul çaldığı anları saymazsak oyunculuğu vasat altıydı. yine de çok sırıtmıyor. film ise güzel bir izlemelik ve müziğe doyuruyor. bateri çalanlar gece izlemesin film bittikten sonra hemen stüdyoya koşmak isteyecekler çünkü. *
beğenerek, keyif alarak izlediğim 1985 doğumlu damien chazelle'nin 2. uzun metrajı. başka bir senaryo üzerine eğilen yönetmenimiz tıkanmış ve bir yıl önce kısa versiyonunu çektiği bu çalışmaya el atmış. iyi de yapmış aslında.
--spoiler--
andrew en iyi müzik okullarından birinde okuyor. tabii bu okulun hayli zorlu ve hayatını her hattıyla müziğe adamış bir hocası mevcut. ismi fletcher. kusursuzluğun ve bu uğur da dahiliğin izini süren bir kişilik bu. haliyle andrew'in işi zor. kendisi yetenekli fakat belli özgüven sorunları yaşıyor. okulun yükselmeyi hedef alan klas bir tavrı var. bunu bölümler arası giriş çıkışlardan, andrew'in tanıştığı hatunla olan diyaloglarından da anlıyoruz. andrew bir yandan yeni bir birlikteliğe yelken açarken diğer yandan as baterist konumuna kısa sürede yükseliyor. fakat bence filmin temel alt metnini oluşturan müziğin icrasında ortalama veya iyiyle yetinmek bu tarz bir müzisyen veya sanat adamı olmak eksik kalmak demektir gibi bir öngörü var. yani yetenekle korkunç bir çalışma örtüşecek o türün mucitlerinden birisi gibi olunacak. zira film de cazın yaratıcılarının isimlerini kolayca almadıklarına dair bir aforizma da mevcut. whiplash, kolay değil diyor o birkaç isim gibi oluvermek. yani andrew'in ki basit bir hobi ve uğraşı değil. çocuk bunu anlıyor, kendisini etkilememesi babında önce hatundan ayrılıyor ve iyiden iyiye işine kanalize oluyor. fletcher, çetin ceviz ve psikolojik temelli oynuyor oyununu.
--spoiler--
şu özgüven mevzusuna dönersek andrew'in masada kuzenlerine, sağına, soluna sağlam ayarlar verdiği bir sahne mevcut. bence filmin zirvelerinden. ve fletcher'dan da fazlasıyla etkilenildiğini göze sokan bir sahne. zira fletcher oyununu psikolojik oynarken çokta masum değil, otoriter hatta zorba vari bir tutum sergiliyor. belki tek çıkış yolu öğrencilerinin yaratıcılıkta sınırlarını zorlayıp bir dahi daha yaratma argümanıyla izah edilebilir. işte burada da mükemmeliyetçi bir tavır mevcut.
--spoiler--
andrew ve fletcher birlikteliğinin ikincisi zaten mesajın alındığını andrew'in gözünü karattığını gösteriyordu. kendini ispatlama halet-i ruhiyesi...
özellikle bireyin zaferi olarak görmekten ziyade, zorba eğitim metodunun kişiye etkileri üzerinden değerlenmesi icap eden dikkat çekici bir çalışma. kesinlikle psikolojik altyapısı ve rahatsız edici tavrı izleyiciyi filmin içinde tutmaya devam ediyor. damien chazelle, ancak bu sistem bir dahi yaratabilir gibi büyük laflar etme kaygısı taşımadan malum psikolojik savaşı hayli iyi vererek işini ziyadesiyle yapıyor.
film ekiminde izlemek nasip olmamış film. internet e düşmesini (benim zaman kavramımla çok uzun zaman) beklediğim başarılı film. gerilim dediğimiz şey bu olsa gerek.
çıkardığım sonuçlar;
1-bu hırs dediğimiz şey de nedir nasıl oluşuyor
2-insan kendi doğruları ile yaşamaya görsün
3- o kadar masalsı bir yapıyla büyütülmüşüz ki adamımız çocuğun iyiliği için yapıyor bak gör iyi çıkacak diye içsel sesle izlediğim film ama realist yönüm verdiği düşünce yapısı ile erken uyandım.
4-bende öylesine yaşıyorum be bir şeye bu kadar tutkulu olmamak biraz iç acıttı.
5-o eller o eller kanlı eller bence en büyük hazlardan biri çocuk baktıkça kendi ile gurur duydu .ben olsam öyle olurdu yani.
film ekiminde izlemek nasip olmamış film. internet e düşmesini (benim zaman kavramımla çok uzun zaman) beklediğim başarılı film. gerilim dediğimiz şey bu olsa gerek.
çıkardığım sonuçlar;
1-bu hırs dediğimiz şey de nedir nasıl oluşuyor
2-insan kendi doğruları ile yaşamaya görsün
3- o kadar masalsı bir yapıyla büyütülmüşüz ki adamımız çocuğun iyiliği için yapıyor bak gör iyi çıkacak diye içsel sesle izlediğim film ama realist yönüm verdiği düşünce yapısı ile erken uyandım.
4-bende öylesine yaşıyorum be bir şeye bu kadar tutkulu olmamak biraz iç acıttı.
5-o eller o eller kanlı eller bence en büyük hazlardan biri çocuk baktıkça kendi ile gurur duydu .ben olsam öyle olurdu yani.
en büyük hatayı filmi izledikten sonra "neden böylesine bi filmi evde izledim ki" demiş olmamdır. akabinde filmin sadece 19 günde çekilmiş olması bende inanılmaz duygular uyandırdı. ikinci bi hayranlığım sahnelerin gerçekten Miles Teller tarafından canlandırılmış olmasıydı.
en büyük tavsiyem benim gibi sakın evinizde izlemeyin.
--spoiler--
Sanatta başarının bir gecede, kolaylıkla, mutlulukla değil, büyük acılarla gelmesi.
--spoiler--
