kelebek koleksiyonculuğundan öte bilimcisi sayılan nabokov un kendi adına bir kelebek cinsi vardır. sanatta ve edebiyatta aradığı hazzı bulamadığını söyleyen nabokov bu hazzı doğanın ve kelebeklerin kendine verdiğini söyler. öyle ki; yazarlıktan önce ilkin doğa bilimci olduğunu iddia eder.
yaşadığı dönemde dünya edebiyatında devrim sayılabilecek nevi şahsına münhasır eserler vermiştir. eserlerindeki gerek karakterlerinin en aşağılık sayılabilecek tutkuları, gerekse dilindeki coşku, kendi tabiriyle edebi bir büyünün içine sürükler okuyucuyu. iyi bir yazarı büyücü olarak addeder kendisi de. okuduğunuz herhangi bir paragrafta nabokov un yaşayan, hareket eden tasvirleri hemen ayırt edilir. ''iyi bir yazar, sözcük seçerken asla alelade kalıpları kullanmaz, duygu ve düşüncenin sancılı irkilmeleri, kendi için biçilmiş olan bir sözcüğü sisli karanlıkların ardındaki uçurumun karşı kıyısından bulur ve zorla çekip alır.'' diye söyletir kahramanı sebastian knight a kitabında.
sayısız pek çok edebiyatçıyı acımasızca eleştiren nabokov un enteresandır bilhassa Dostoyevski’ye duyduğu nefret çok ünlüdür. nedendir bilinmez Onu kötü ve değersiz bir yazar sayar. Hakkında şöyle bir anekdot vardır: Nabokov’un Rus edebiyatı derslerine yazılan bir öğrenci, Dostoyevski’nin yıl boyunca hiç ele alınmayacağını öğrenince başka bir hocadan ek ders talebinde bulunmuş. Bunu öğrenen Nabokov Soluğu müdürün odasında almış ve öğrenciyi kovdurtmuştur.
rusça ve ingilizce verdiği eserleri ülkemizde başta oğuz atay olmak üzere, hem yaşadığı dönemde ve hem günümüzde dünyada pek çok yazarı ve edebiyatçıyı etkilemiştir.
"yaşadıkça, her geçen gün daha çok emin olduğum bir şey varsa, o da şu: edebiyatta önemli olan tek şey, bir kitabın yarattığı (az ya da çok akıl dışı) 'büyü'... yani anlayacağın, iyi bir yazar her şeyden önce iyi bir sihirbaz olmalı,"
kelebek hastası. hayatını buna adamış adam. hatta edebiyat kendisi için kelebek sevdasından sonra gelirmiş. tutku böyle birşey işte. bisküvi yer misin ?
ekim devrimi nedeniyle fransa'ya, sonra almanya'ya göç etti, daha sonra abd'ye yerleşerek cornell üniversitesi'nde edebiyat dersleri vermeye başladı. amerikan uygarlığı yazara üniversite çevresinde geçen pnin'in (1957) ve lolita'nın (1955) malzemesini sağladı; yazar bu romanlarında ikinci vatanının tüm kültürel geleneklerini alabildiğine inceledi ve kullandı.
pek bir Bahtiyar kişidir şudur budur lakin olayın özü şudur :
.....bütün öbür adlar arasında duran bu adın bana verdiği omuriliğim boyunca titreşimler yaratan hazzı çözümlemek istiyorum. beni neredeyse gözyaşları dökecek kadar heyecanlandıran şey nedir? nedir? ince bir resmiyet tülü ardında gizlenen bu adın sıradan sokulganlığı mı (dolores!) yoksa adla soyadının birlikte oluşturdukları bir çift yeni ,uçuk renkli eldivenle bir maskenin yan yanalığı türünden soyut bir örtüşme mi? anahtar sözcük maske mi yoksa? yarı saydam bilinmezliklerde, insanın rüzgarla uçuşan çarşafın içinde yanından geçip gidenin yolladığı gülücüklerin yalnızca kendisine yönelik olduğunu bütün bedeni ve gözleriyle fark etmesinde her zaman gizli bir haz olduğu için mi? yoksa sisler, dumanlar ardındaki sevgilimin çevresine üşüşmüş hepsi birbirinden renkli sınıf arkadaşlarımı o kadar rahatlıkla gözümün önüne getirebilidiğimden mi?...
