1,5 yıldır dönem dönem hissettiğim ve kendimden nefret etmeme sebep veren durum. olayları başa sarıp tekrar tekrar yaşarsınız, pişmanlık fayda etmez. mutluluğunuza hep gölgedir, sinsice bir köşede bekler ve ani bir atak ile tüm benliğiniz sarıverir. kurtulmak için gururunuzu bir kenara atıp o istemediğiniz adımı atmanız gerekir, yüzleşmek şart.
sadece vicdan sahibi insanların yakasını bırakmayan ve aklını sinirli veya düşüncesiz bir zamanında yaptığı kötülükte bırakan bir azap türü. insanda en büyük etkiyi bu bırakır.
insanın kendine çektirdiği acıya azap denir. teknik adı vicdan azabı. bugüne kadar yüzlerce hayalet hikayesi duymuşsunuzdur. işte bunların başlangıcı da vicdan azabıdır. dünya üzerinde hayalet gördüğünü iddia eden ilk insan, yaşarken canını yaktığı dostunu öldükten sonra o kadar çok düşünmüş ve kendine o kadar çok kızmıştır ki, yıllardır tandığı bu yüzü, bedeni evinin odalarında uçuşurken görmeye başlamıştır. sonra bu olayın üstüne binlerce yıl binmiş ve insanlar her yerde hayaletler görmeye başlamışlardır. oysa hayalet dediğin şey, yaşarken kazık attığın insanlar öldükten sonra duyduğun vicdan azabının sana oynadığı bir tiyatrodur.
vicdan azabı öyle bir hikayededir ki, aynı hayaletler gibi adamı korkudan öldürür.
vicdanı olanın çektiği azaptır. ama acı çektirdiği insanların bir işine yaramayacak olan, yıktığı hayatları geri getirip, telafi etmeyi sağlamayacak olan gerçek bir tutsaklıktır kişinin kendi ruhunun içinde.
birisi hakkında yanlış izlenimlere kapılıp, yanlış şeyler düşünüp aslında farklı olduğunu anladığınızda duyarsınız bunu. o kişiye karşı, o bilse de bilmese de, oldukça mahçup olursunuz.
sevilmediğinizi düşünüp, yine onun haberi olmadan sevildiğinizi farkettiğiniz bir olaydan sonra da çektirir bu insana..
amaç: tek tabanca geçirilen 10 günün ardından otel odasında bir ziyafet çabası. ihtimallere sığınarak bim diyorum. dışarıda yenilen pahalı yemeklere son dedim, dedik, diyoruz...
bim 'de olağan şüpheliler edasıyla gezinirken birden gözüme bir hanımefendi takılır yanında müstakbel bilmem nesi ile... yahşi bir rind takınımıyla hareket ederken muhtemelen yine aynı ilişki statüsünde bir hanımefendi daha takılır gözüme. işte bu kötü olmşutur efendim. hanımefendinin müstakbeli önce bana sonra ışık hızıyla hanım kızın gözlerine dikti ya maksum bakışlarını, içimi ürpertti. ne yalan söyleyeyim aldığım saçma sapan bir hazır tatlı ile uzaklaştım o diyardan.
işin romantik komedi ile hiçbir alakası da yoktur. zira az kalsın dram yaşanıyordu oracıkta.
sen kaçtıkça daha da sinirli saldıran eşek arısı. işin kötüsü çoğu zaman bir nimet olan nisyan, burda işlemez. vicdan, periyodik aralarla zamanaşımına uğramasından korktuğu davayı ısıtır ısıtır önünüze koyar. sizi yüzleşmeye çağırır. başına bir de şunları eklemeden duramaz: "herşeye rağmen uvjb" evet ne pahasına olursa olsun. insanoğlu denen şu etten kemikten ve yumruk kadar kalpten mürekkep organizma ne kadar da aciz. işte vicdan bu acziyetin sefalete düşmemesi için bir koruma rolünde. gözü kapalı adalet mümessili kadın gibi boyuna içinizde. fırtınalı okyanuslarda pusula.
ankara'da bir yerlerde şöyle bir yazı görmüştüm. bir duvara koca koca yazmışlardı. tam hatırlamıyor olabilirim ama yaklaşık şöyleydi: "sen polisten kaçabilirsin. kanundan da kaçarsın. peki içindeki polis seni kovalamayacak mı?" irkilmiştim. bu söz her aklıma geldiğinde anılarım canlanıverir gözümde. ah insansın işte. bir damla kan ve sayısız ızdırap. sâdi ne güzel tanımlamış insanı.
amansız bir hastalık gibi. kaçmak, kurtulmak en kötüsü ise unutmak mümkün değil. kendinden başkalarının hayatlarını değiştirdiğinden ben herşeye razıyım diyemezsin çünkü ödenecek bedel paylaşılmalıdır. ruh sağlığı en düzgün, yaşamasını en seven adamın bile aklına bu dünyadan çekip gitmek gelir, rabbim düşmanımın başına vermesin.
bu vicdan azabı denen nane, birini günahını almak suretiyle arkasından itip düşürdüğünüzde zuhur etmeli en çok. en az da, çıkarsız, altmetinsiz, saf gerçekliğiniz sebebiyle..
misal; hakkını almak için greve giden direnişçi, işverenin işlerine sekte vurduğu için azap çekmemeli değil mi? çekmemeli elbette. çekmez de zati.
demem o ki arafillim farozlim, oy kurbanlar olduğum mahallemin mastisi; anlamamışsın sen onu. hiç hem de.
olsun.
olsun tabi de bak ne geldi aklıma, bizim kızanlar ep ister içsin, iç istemez çalışsın. bu takılıyor aklıma bi tek. hadi bakalım, trabzon kolbastısı'nı da açtım şimdi ben volkan'dan, girişine hayran kaldım, çıkışı da allah kerim.. bir, iki, üç deyince başla sen tamam mı? hah..
bir, ki, üç, hoptek! uy uşacığımın keklik gibin sekmesine ölem ben. ahan da iki kere ölem be heyyy.
