birisi hakkında yanlış izlenimlere kapılıp, yanlış şeyler düşünüp aslında farklı olduğunu anladığınızda duyarsınız bunu. o kişiye karşı, o bilse de bilmese de, oldukça mahçup olursunuz.
sevilmediğinizi düşünüp, yine onun haberi olmadan sevildiğinizi farkettiğiniz bir olaydan sonra da çektirir bu insana..
vicdanı olanın çektiği azaptır. ama acı çektirdiği insanların bir işine yaramayacak olan, yıktığı hayatları geri getirip, telafi etmeyi sağlamayacak olan gerçek bir tutsaklıktır kişinin kendi ruhunun içinde.
insanın kendine çektirdiği acıya azap denir. teknik adı vicdan azabı. bugüne kadar yüzlerce hayalet hikayesi duymuşsunuzdur. işte bunların başlangıcı da vicdan azabıdır. dünya üzerinde hayalet gördüğünü iddia eden ilk insan, yaşarken canını yaktığı dostunu öldükten sonra o kadar çok düşünmüş ve kendine o kadar çok kızmıştır ki, yıllardır tandığı bu yüzü, bedeni evinin odalarında uçuşurken görmeye başlamıştır. sonra bu olayın üstüne binlerce yıl binmiş ve insanlar her yerde hayaletler görmeye başlamışlardır. oysa hayalet dediğin şey, yaşarken kazık attığın insanlar öldükten sonra duyduğun vicdan azabının sana oynadığı bir tiyatrodur.
vicdan azabı öyle bir hikayededir ki, aynı hayaletler gibi adamı korkudan öldürür.
sadece vicdan sahibi insanların yakasını bırakmayan ve aklını sinirli veya düşüncesiz bir zamanında yaptığı kötülükte bırakan bir azap türü. insanda en büyük etkiyi bu bırakır.
1,5 yıldır dönem dönem hissettiğim ve kendimden nefret etmeme sebep veren durum. olayları başa sarıp tekrar tekrar yaşarsınız, pişmanlık fayda etmez. mutluluğunuza hep gölgedir, sinsice bir köşede bekler ve ani bir atak ile tüm benliğiniz sarıverir. kurtulmak için gururunuzu bir kenara atıp o istemediğiniz adımı atmanız gerekir, yüzleşmek şart.
başkasına zarar verdiğine inanan bir kişinin duyduğu pişmanlık duygusunun bir ifadesidir. suçluluk duygusuyla ilişkili bir duygu olup kişinin kendi kendine yönelttiği bir kızgınlık halidir.
üniversitenin bitimine çok az bir zaman kala geriye dönüp baktığımda duyduğum his. telafi etmek içinse hatalarımı tekrar etmemeye çalışıyorum. derslere girdikçe içim huzurla doluyor. *
aman tanrım. bugün iki kızı ağlattım. hemde hiç tanımadığım bu insanların günü benim yüzümden tabiri caizse b.k oldu. şenliklerde şenlenirken tuvalet ihtiyacı için konteynerlarda bulunan kapının tekini açtım. açmaz olaydım. bir tane benden büyük bir kızcağızın 'napıyosun ya' diye bağırmasıyla tüm gözler ona döndü. kapıyı nasıl kapatacağımı şaşırdım ama olaylara tanık olan bir amca bile' kapını kilitlemezsen herkes görür böyle yaa, kız çocuğu dediğin temkinli olur...' demesiyle kızın hıçkırık seslerinin duyulması bir oldu. madur kız tuvaletten çıkar çıkmaz kapının kenarında arkadaşıyla muhabbet ettiği için tuvaletin kapısını tutmayan, bana da tuvaletin dolu olduğunu söylemeyen, kız kardeşine ard arda osmanlıları patlatmaya başladı . ikisi birden nasıl ağlıyor.. 'abla görünmedi bir şey ' diye ablasını yatıştımaya çalışıyor garibim. nasıl kötü oldum anlatamam. ' yürü hemen eve gidiyoruz ' diyor bir yandanda kardeşine patlatmaya devam ediyor. gidip özür diledim kardeşi daha fazla dayak yemesin diye kıvırdım bişeyler ama nasıl utandım nasıl üzüldüm ... vicdanım sızladı resmen. benim arkadaşlarda yerlerde, koptular tabi gülmekten bir yandan da gülmeyin diye onları dürtüyorum. kilitliymiş değilmiş bundan sonra ders olsun kapı çalıcam ...
