sanırım vazgeçmek.
hayvan gibi sevdim, öyle böyle değil ama. yalan yok o da sevdi, belki de benim kadar, bilemem. yürütemedik, olmadı. günlerce uyuyamadım, yeri geldi ağladım, sabahlara kadar sokaklarda yürüdüm,bir an olsun aklımdan çıkmadı. belki dedim, belki geri döner, bir mesaj atar, yapamıyorum sensiz der, daha önce olduğu gibi. yapmadı, dönmedi geri. belki döner umudu için için kemirdi, bitirdi beni. anladım ki geri döner umuduyla beklemek ayrılıktan daha beter, daha sinsi bi acı. vazgeçtim bende, dönmesin dedim, gelmesin artık,böylesi daha acı ama kısık ateşte yıllarca pişmekten daha iyidir.
Sevgisizden sevgiyi mi ? Vefasızdan vefayı mı ? Vicdansızdan vicdanı mı ? Merhametsizden merhameti mi ? Yoksa kaderin de üstünde bir kader var, biz o na iman etmedik mi ? Ee o halde bu tükenmişlik üzüntü elem ve keder niye ? Hayır. Tükenmek Yok asla. bitirmesi gerekeni bitiremeyenler, yeni başlangıçların umudunu taşıyamazlar. Acı gerçeklerle yüzleşemeyenler, güzel günlerin hayalini bile kuramazlar.
Virane üstüne, ka'şane olmaz. (Harabelerin üzerine saraylar inşa edilemez.)
olanı olduğu gibi kabullenip bununla barışık yaşamak. ne bir eksik ne bir fazla konuşmak. yüceltmeden yan yana durmak. bunları daha çok önemsiyorum.
gerçeği tüm çıplaklığıyla yaşamak varken boş ütopyalarla zihnimi bulandırmak beni yoruyor. koyu bir materyalistin beyni kadar katı ama bir o kadar berrak yaşamak istiyorum hayatı.
seviyorum abi.
