vahdeti temsil ettiği de söylenir. ben aşkı temsil ettiğine inanmayı isterim hep. belki vahdet'i anlama olgunluğuna erişemediğim içindir. her ne olursa olsun, vav, o iki büklüm ve mütevazi duruşuyla arap elifbasının en güzel harfidir şeksiz gümansız.
insan yanar... yandıkça vav olur. vav oldukça vedud'a yaklaşır. vedud, o kişiyi en son elif haline getirir: vahdet'in ikinci harfi. sonra ne kendisi kalır ortada ne vav, ne elif. sonrası iyilik güzellik.
"Ebced hesabında altı demektir "vav". Yani, altı amentüsü. Amentü, Türkçede inanmak, iman etmek anlamına gelir. inanan insanın Altı yaradılış hikâyesi, koca kâinatın... Vav harfinin kâinatı temsil etmesi de bu yüzden.
islam âlimlerine göre Allah kelimesini tasavvufta karşılığı "66" sayısı... Birbirine kenetlenmiş iki vav harfi, Rabb'imizi temsil ediyor yani. Vav bir başına değil de başka bir vav ile bir araya gelip de Allah'ı anlatıyor. işte bundan 'vav'ın birliği, dirliği, beraberliği ve haddini bilmesi...
Hünkâr mahfilinde muhakkak bulunurdu.
Osmanlı döneminde padişahın namaz kıldığı yeri, hünkâr mahfilini düşünün. Bu makamın kapısı bir insan boyundan çok daha kısa olurmuş. Kapısının üzerinde ise iki "vav" harfi, 66 ifadesi, yani yüce Allah'ın isminin sembolü muhakkak bulunurmuş. Padişah başını eğsin, kul olduğunu bilsin, ayakları yere bassın diye... Çünkü bu âlemi yaratan, sonsuz kudret sahibi Allah (cc) var; unutmasın diye.."
"osmanlı Devleti'nin en büyük hat sanatı ustalarından biri Hafız Osman'dır. Hafız Osman, emekli olduktan sonra kafa dinlemek için o devrin en sakin semtlerinden biri olan Üsküdar'a yerleşir. Fırtınalı bir günde kayıkla Beşiktaş'a geçmek ister. Sahilden bir kayığa biner. Yol bitmek üzereyken kayıkçı ücretleri ister. Fakat Hafız Osman, yanına para almayı unuttuğunu fark eder. Tabii artık çok geçtir. Bir çare gelir aklına...
Kayıkçıya "Efendi, yanımda param yok, ben sana bir 'vav' yazayım; bunu sahaflara götür, karşılığını alırsın." der. Kayıkçı, yüzünü ekşitip söylenerek yazıyı alır. Bir zaman sonra kayıkçının yolu sahaflara düşer. Bakar ki yazılar, levhalar iyi fiyatlara alınıp satılıyor; cebindeki yazıyı hatırlar ve satıcıya götürür. Satıcı yazıyı alır almaz, 'Hafız Osman Vavı' diyerek açık artırmaya başlar. Sonunda çok iyi bir fiyata satar. Kayıkçı, bir haftalık kazancından daha fazlasını bu 'vav' ile kazanmıştır.
Gel gelelim, bir gün Hafız Osman karşıya geçmek istediğinde yine aynı kayıkçıyla karşılaşır. Yol bitmek üzereyken ücretler toplanır. Hafız Osman da parayı kayıkçıya uzatır. Kayıkçı, "Efendi, para istemez; sen bir 'vav' yaz yeter." der. Hafız Osman, tebessüm ederek cevap verir kayıkçıya: "Efendi, o 'vav' her zaman yazılmaz. Sen dua et başka bir gün para kesemi yine evde unutayım...""
cahil toplumumuz tarafından 5 sese karşılık geldiği sanılan harika harf. arapça ü, o, ö seslerini ihtiva etmez. vav harfi iki sese karşılık gelir "v" ve "u". kaldı ki arapça'da "v" nin teleffuzu "u" ya yakın olduğundan v yerine u, u yerine v okusanız da pek farkeden olmaz. örnek vermek gerekirse; bir arap size evvel de dese euuel de dese aşmış bir arap dilbilimci değilseniz aradaki farkı anlayamazsınız. keza "ye" harfi de öyledir. arapça'da "ı" olmadığından iki harfi karşılar. i ve y. bunların teleffuzu da birbirine yakındır. "aişe ve ayşe" okuyun ve çok farkı olmadığını anlayın.
bir harfe 5 ses karşılık gelir mi dediler? yaptım, olacak mantığından başka bir mantığı varsa buyrun anlatın beyler. resmen v, o, ö, u, ü seslerine karşılık geliyor...
insan vav şeklinde doğar, bir ara doğrulunca kendini elif sanır.
insan iki büklüm yaşar, oysa en doğru olduğu gün ölmüştür.
Kulluğun manası vavdadır, elif uluhiyetin ve ehadiyetin simgesidir.
O yüzden Lafz-ı ilahi elifle başlar. Elif kainatın anahtarıdır, vav kainattır.
Rabbi vav gibi mütevazı olsun ister kulları.
Musa dal olmuştur ama Firavunun gözü Elifte kalmıştır.
ibrahim ateşte vavdır, Nemrut bizzat ateşe odun.
Yunus, vav olup balığın karnında anca kurtarmıştır kendini.
insan iki büklüm olunca rahat eder ana karnında.
Boylu boyunca uzansa da kim rahattır mezarında?
Vavın elifle münasebeti ne kadar iyiyse, kainatın dengeside o kadar düzgündür.
Kim kimi hatırlarsa evvel o ona koşar.
Kainatta tüm cisimler boşlukta dönerken insan belki o yüzden boşlukta kalmamış, Rabbi onu imanla doldurmuştur.
Evvelde eliftir, bir ilahi nefesle ahirde vav olur kainat.
Manayı bilmeyenler vav diyemez vay der.
Buna anlamca vaveyla denir.
Yani vav olamadıkları için feryad edenlerin halidir.
Elif bir ağaç ve insan onun dalıdır.
Azrail budadıkça nefesleri daha gür çıkar sesleri.
Herbiri Dal olur ve o ağaçtan beslenir. Vav olur o ağacın gölgesine sığınır.
Ve Allah insana seslenir, peygamber eliyle ulaşan mesajı hem dal hem vav ol der insana.
"Mümin erkekler ve mümin kadınlar birbirlerinin velileridir. iyiliği emrederler; kötülüğe engel olurlar. Namaz kılarlar, zekat verirler. Allah’a ve Resulüne itaat ederler. işte bunlara Allah rahmet edecektir. Allah şüphesiz güçlüdür, hakimdir."
Başkasının önünde eğilmek ne zordur. Birilerinin emri altına girmek ne ağırdır. Krallara boyun eğmemiş insan görmediği bir varlığa mı itaat edecektir?
insan kendinin bile farkında değildir iki lam birbirine sarılıp kainatı ayakta tutan sütunlar gibi durmuştur elifin ardında, kainatın gezegenleri yuvarlanıp son harf misali peşinden giderken, insan yolculukta geri kalmanın acısını ne zaman anlayacaktır. Zordadır sığınacak yeri yoktur. Evrene ve seslere kulak verenler duyar yeniden o kutlu çağrıyı;
"Sabır ve namazla Allah’tan yardım isteyin. Rablerine kavuşacak ve O’na döneceklerini umanlar ve Allah’a gerçek bir saygı gösterenlerden başkasına namaz elbette ağır gelir"
Sonra çağırır insanı, belki cennet kokusunu duyurmak içindir bu davet, belki kendi yanına çağırıyordur.
işte o ayet: “Secde et, yaklaş!”
Eğil ve ben senin başını göklere erdireyim, yıldızları ayağına sereyim, sana gezmekle bitiremeyeceğin cennetler, sayamayacağın nimetler vereyim demektir bu.
Secde et, vav ol, vay dememek için la şey olan insan herşey demek olan Rabbinin önünde...
cenin gibi iki büklüm olmaya yakın derecede kıvrılmış bir formu vardır. tasavvufi açıdan,insanın doğum ve ölüm gibi,ikisi birbirinden çok ayrık ancak kaynağının bilinmezliği gibi çok büyük bir ortak noktaları olan iki eylemi temsil eder. insanın hayatta gördükleri,yaşadıkları,öğrendikleri,hataları,sevapları,günahları vs. işin başka bir boyutudur. bu ara evrede insan o iki büklüm pozisyondan çok farklıdır,tamamen doğrulduğu da olmuştur,kendinin farkında olmayacak kadar şekilsiz bir aldanmanın içine de düşmüştür. tüm bunları yani varlık ile yokluk arasındaki ince çizgiyi,yani hayatı temsil eden şey de kur'an'da geçen ,aynı zamanda güzel mi güzel bir bayan ismi olan elif'tir.
allah'ın vahid ismini temsil eder vav. ayrıca tasavvufta insanın mütevazilik, teslimiyet, ve edepten iki büklüm oluşunun, acziyetinin, boyun büküşünün, anne karnındaki cenin duruşunun namazda secdeye varan insan duruşunun simgesidir. ölmeden önce ölmek ve olmaktır, varlık içinde yokluktur vav. derler ki; insan vav şeklinde doğar, sadece ortalarda dolaşarak hayatı anlamaya başladığını sandığı sıra elife benzer. ve eğer tekrar kendini keşfedip de vav a benzemeyi becerebilirse kainatın şarkısını duyar, sonsuz aşk bilgisine sahip olur.
bursa ulucami'de bu harfle ilgili bi' hat var. önünde kırk gün üstüste sabah namazı kılınırsa hz. hızır'a rastlanılacağına inanılıyor. inanmayanlar için çıkışta çeşitli sürprizler var.
Veriable Air Volume
Değişken hava hacimli, DHH (Variable air volume, VAV) havalandırma sistemlerinde hava
şartlandırma üniteleri, HŞÜ (Air handling unit, AHU), sistemin havalandırma ve sıcaklık
isteklerine HŞÜ fanının kapasitesini değiştirerek cevap verir. Sistem genellikle, havalandırma
kanalı girişindeki statik basıncı sabit tutmak ve havalandırılan hacim içinde pozitif statik
basınç yakalamak üzere giriş ve çıkış fan debilerinin kontrol edilmesi temeline dayanır. DHH
kutuları sabit sıcaklıkta değişken debili şartlandırılmış havayı kontrol edilen hacme yollarlar.
Merkezi DHH sistemleri bina hava şartlandırılması açısından verimliliği en yüksek
yöntemdir. Bunun sebebi çiller, kazan, dağıtım üniteleri ve diğer hava şartlandırma
ünitelerinin merkezi olarak ve optimum şekilde kullanılabilmesidir.
