eşek kadar adam olduğunuz halde uçakta yanınızdakinin elinden tutturan korkudur bu. bu durumu yaşayanlar kesinlikle ve kesinlikle böyle durumlarla dalga geçebilecek kadar piç arkadaşlara da sahiptir!
işi bilimsel olarak ele aldığımızda; uçağı tercih etmek daha mantıklı. günlük bakımları var, istatistiksel olarak kaza verilerinin az olması var vs. bunu yeryüzünde ki her insan gibi kabul ediyorum ama her uçuştan önce genç yaşımda vasiyet bırakma ihtiyacı taşıyorum. evet, böyle hastalıklı bir düşüncem var.
çok pis bir şeydir. böyle adamın ruhu çekilir derler ya aynen öyle yapar adamı. her seferinde "bu düşer lan" diyerek uçağa binersiniz ama düşmez bir sonrakinde " düşecek bu sefer kesin düşecek, öleceğiz parçalarımızı bile bulamıyacaklar " şeklinde düşünceler kafadan bir türlü gitmez.
Baya ileri derecede sahip olduğum korkudur. Uçağa hiç binmedim ve eylemini hayal ettiğimde dahi ağızların tadını kaçıran ali rıza inmesi simülasyonuyla vahşetül dehşete kapılıyorum. Bu kadar sağlam korkup uçak yolculuğu yapabilmiş arkadaşlar varsa lütfen izah etsin. Hayat (fobilerle) kaçıyor.
Panik mi ataklar? Devam.
Büdüt: olm korkmayın. Benim gibi evham ötesi bir bünyeyi bile kasmadıysa kimse korkmaz şu aletten. Kendisi tam anlamıyla konfor(muş).
Raad olun. Tabi.
şimdiye kadar 30'dan fazla uçuş yapmama rağmen bir türlü üzerimden atamadığım korku.
kalkış öncesi kemeri takmamla birlikte uçaktan inemeyeceğimi, artık kaçışın olmadığını kabullenmek en zoru. önce derinden bir karın ağrısı, kasılma.
ardından son kontroller ve pist başına gelme. burada "artık uçsak da ne olacaksa olsa, bu işkence bitse." duaları.
motora tam gaz verilmesi ve kalkıştaki o "g kuvveti"ni iliklerine kadar hissetmek. pencereden artık evlerin kaybolması.
türlü manevralarla rotaya oturmayı beklerken, tüm günahların (ettiğin küfürler dahil) film şeridi gibi geçmesi.
rotaya oturduktan sonra kabin ekibini gözlemlemek. en ufacık bir hareketten senaryo yazmak. motor sesinin ara ara kesilmesiyle yusuflamak. küçücük türbülanslarda sucuk gibi terlemek.
"iniş için alçalmaya başlıyoruz." anonsuyla en tehlikeli anın iniş olduğunu farketmek, fakat bitecek diye de sevinmek. arada kalmak. bitsin artık bu işkence diye dualar etmek.
en son patır patır sallanırken tekerlerin piste değmesi, hafiflemek, hafiflemek, şükretmek.
işte böyledir uçak korkusu. mantıkla açıklanacak bir tarafı da yok. tüm diğer korkularda olduğu gibi. üstelik bunu yaşayan bünye uçaklara hayran olan, uçakların dünyanın en güvenli ulaşım aracı olduğunu bilen ve herkesi uçakla seyahat etmeye özendiren kişidir.
ilk once belirtmek isterim ki bu korku her yasta karsiniza cikabilir. yani ben 10 veya 20 senedir ucaga biniyorum hayatta boyle bir fobim olmaz dememek lazim. ornegin benim gibi kendinizi bildiniz bileli ucaga bindiginiz halde 20li yaslarda birden bire bu korku cikip hayatinizi altust edebilir. her neyse. ucak fobisinin bana gore soyle bir ozelligi vardir : diger butun fobilerin aksine, korkunuzla yuzlestikce korkunuz daha da artar. yani ucaga ne kadar binerseniz korkunuz o kadar artar. enteresan bir durum ama ucak korkusu olan herkesten ayni seyi duydum. ilk once hafif bir kaygiyla baslar ondan sonra tam bir fobi haline gelir. yani sunu demek istiyorum : oyle "korkumla yuzlesip ucaga ne kadar cok binersem o kadar cabuk alisirim" diye bir mantik yok. oturup adam gibi, bu korkunun ne kadar sacma ve gereksiz oldugunu anlayip bunu beyninize kabul ettirmeniz lazim. ancak o zaman bu korkunuzu yenebilirsiniz. tecrubeyle sabittir.
Uçak korkusu değil de ölüm korkusu olarak anlaşılmalıdır. Uçakların, yüksek hızda yerde yürüyenine, hızlı tren derler. Uçaklar da hızlı trenler gibi aynı hızla asfaltta yol alsa korkanların sayısı çok azalır.Uçmayan uçak korkutmaz.
uçağa abdestli binip abdestli inmeme sebep olan korkudur. bütün kanım çekilmektedir. ne zaman tekerlekler yere deymekte o zaman derin bir oh çekmekteyim.
