aslı sabah kalmaktan kaçmaktır. eğer kalkmayı isteseydik, akşam paşalar gibi uyunurdu.
küçükken ne güzeldi lan. hep uyuyup sabahı beklerdik.
şimdi uyumaktan kaçar olduk.
bu nedir ya. dünyanın en saçma durumudur evet ama yıllardır çekiyorum bu meretten. abi şu an yatakta oturmuşum laptop kucağımda ve sözlükteyim. ve üşeniyorum uyumaya. hani neden ? bi nedeni yok. yataktasın lan işte daha neyine üşeniyorsun derler adama. ben de kendime diyorum ama cevabı yok.
Uyumaya değil uyku surecıne usenıyorum. Duvarı ıncelemek bıle daha zevklı. Sıcaklardan adeta erıyen vucudunla kalacaksın da, dıslerını fırcalayacaksın da, pıjamanı gıyeceksın de, kız ısen maskelerını yapacaksın da... Zor işler. Duvarı ıncele duvarı.
evet şu an tam olarak da yaşadığım durum. keşke biri bilgisayarımı kapatsa kaldırsa dişlerimi fırçalasa ve yatağı ayağıma getirse. hatta gözlerimi kapatsa.
gözler perdeyi yarıya kadar indirse de oturduğu yerden kalkıp yatağa konuşlanmaya üşenme durumudur. çok zordur gülmeyin olm. entry yazarken uyumak varken yatağa gitmek üffffsss.
uyanmaya üşenmek, kahvaltı masasına oturmaya üşenmek sonra kalkmaya üşenmek diye giden olay zincirinin bi halkasıdır. hatta bazen uyumaya bile üşendiğinizi üşenmekten yani düşünmekten bile üşenirsiniz.
insanin sandalyeden totosunu kaldirip, yataga gecip, yatakla vicut isisinin esitlenmesini bekleyeyip, uyuma kosullarina uygun hale gelip, dalana kadar olan surenin uzunlugundan kaynakli olan usenmedir.
