büyüdükçe hayatın gerçeklerini öğrenip, aynı zamanda evrende işlerin dua, büyü, tılsım ıvır zıvır gibi metafizik öğelerle işlemediğini öğrenmekten ileri gelen durumdur.
gün içinde edildiyse sorun değildir ama gün içinde allaha avuçlarını açıp dua edemiyorsan. Ve günler, haftalar, aylar hatta yıllar geçmesine rağmen allaha samimi bir yakarışta bulunamıyorsan zordur işin. Bu dönemler insanın en zor dönemleridir.
Allah dilimizi duasız, gönlümüzü imansız bırakmasın.
"çocukken her akşam yatmadan önce tanrı'ya bana bir bisiklet vermesi için dua ederdim. bir gün tanrı'nın çalışma tarzının bu olmadığını anladım. ertesi gün gittim kendime yeni bir bisiklet çaldım ve her akşam yatmadan önce tanrı'ya günahlarımı affetmesi için dua ettim." (bkz: al capone)
dua ederdim her yatmadan önce ailem için kendim için ülkem ve ülkemin askerleri için, huzur ve mutluluk dilerdim yaradandan. şimdiye bakıyorumda her gün farklılaşıyor insanoğlu. her gün başka biri oluyor. bazen düşünüyorumda çocukluğumu çok özlüyorum.
uyumadan önce artık dua etmeyen bir insan kontrolden çıkmıştır. hal bu ki dua dediğin dakika bile tutmuyor. dünya malına fazla önem vermenin bir anlamı yoktur. tamam bir ihtiyaçtır fakat bazı dini değerler ve duyguların kaybolmaması gerekir. gece dua ederek yatan bir insan ruhen güzel bir uyku geçirir saçma rüya ile baş başa kalmaz çok huzurlu ve rahat bir şekilde uyur.
bir süre o edilen duanın etrafınızda ki insanları gerçekten koruduğunu düşünürsünüz; sonra teker teker hastalanıp ölmeye başlarlar, daha çok dua edersiniz ve kimse kalmaz dua edecek işte o zaman dua etmeye son verilir.
