bugün

Çok garip bir şekilde bugün fark ettiğim durum.
Küçükken duamızı okur, huzurlu huzurlu uyurduk.
Büyüdük sonra.
Biz duayı unuttuk, huzur da bizi.
hayattan vazgeçmektir, eğer ki önceden alışkanlığınız varsa...
belli bir yaşa kadar dua edildikten sonra bakılır ki gerçekleşmiyor, tecrübe edilmiş bir şekilde dua etmek bırakılır. normaldir.
küçükken zaman boldu ve herşeye zaman bulurduk büyüdükçe olmıcak işlere zaman ayırırken kendimize zaman ayıramadık ve istediklerimize zaman yetmiyor. demek ki bir yerde yanlış yapıyoruz..
duanın belli bir zamanı belli bir yeri yoktur.
her gece yatağa yatınca, her sabah evden çıkarken hz.muhammed (s.a.v) ve rahmetli babama dua ederim. tabii cümle geçmişlere de. o sayede huzur olabiliyor hayatımda.
alışkanlıklarınızdan yada değerlerinizden vazgeçmişsinizdir. eğer takıntılı bir insansanız uykunuzdan uyanıp o duayı edersiniz.
dua edilmeyen diğer günleri hatırlayıp altında ezildiğin utanç duygusuyla vazgeçmek.
bu kişi al capone olabilir.
evet küçükken yatağa yattığımda bildiğim duaları etmeye başlardım ve ardından uyuya kalırdım. bu benim için bir alışkanlıktı. hem kendimi daha rahat hissediyor hem de bunu zorunluluk olarak görüyordum. özellikle son 3-4 senede olay değişti ve bu alışkanlığımı yavaş yavaş kaybettim, bende bir zorunluluk hissi yaratmamaya başladı. bazen aklıma geliyor ve gereğini yerine getiriyorum ve kendimi daha iyi hissediyorum. ama işte bunu zorunluluk olarak görme ya da ne biliyim tekrardan alışkanlık haline getirmem zor. umarım başarırım.
Şükür etmemek, yarından umudunu kesmek ve bencil olmaktır.
bir süre o edilen duanın etrafınızda ki insanları gerçekten koruduğunu düşünürsünüz; sonra teker teker hastalanıp ölmeye başlarlar, daha çok dua edersiniz ve kimse kalmaz dua edecek işte o zaman dua etmeye son verilir.
Eğer dua etme alışkanlığınız varsa ve etmediyseniz sabah aklınıza geldiğinde pişman olunur.
ne kadar tesadüfen yaşadığımızın göstergesidir. meleklerin korumasından muafsın. ağlanacak haline gülüyorsun. acırım tiynetine...
islama göre bıkkınlık, uzaklaşma v.s. varsa gerçekten uyumaktır, gaflettir ama dil ile söylenmese bile samimi insanın içindeki sızılar da bir duadır.
(bkz: biz büyüdük ve kirlendi dünya)
korkuların yerini hayaller aldı.
tanrının samimiyetine artık inanamamak.
cenabetliğe sebeb doğurabilir.
tavana bakarak yalnızlığına dert yanmaya başlayan ve tavanla ilişkileri ilerleten adamın durumudur.
terazide artık kimden yana duruyor ki.
utanmaktır aslında. önceki isteklerine karşılık verilen vaadlerin hiçbirinin yerine getirilememesidir?
uyumadan önce artık dua etmeyen bir insan kontrolden çıkmıştır. hal bu ki dua dediğin dakika bile tutmuyor. dünya malına fazla önem vermenin bir anlamı yoktur. tamam bir ihtiyaçtır fakat bazı dini değerler ve duyguların kaybolmaması gerekir. gece dua ederek yatan bir insan ruhen güzel bir uyku geçirir saçma rüya ile baş başa kalmaz çok huzurlu ve rahat bir şekilde uyur.
yatmadan önce pek değilde tamamen dua'yı bıraktıysa vay vay vay vay onun haline.
"biz büyüdük kirlendi dünya" dizeleri geldi şimdi aklıma...
Umudun bittiğinin işaretidir.
Gündemdeki Haberler
güncel Önemli Başlıklar