küçükken zaman boldu ve herşeye zaman bulurduk büyüdükçe olmıcak işlere zaman ayırırken kendimize zaman ayıramadık ve istediklerimize zaman yetmiyor. demek ki bir yerde yanlış yapıyoruz..
her gece yatağa yatınca, her sabah evden çıkarken hz.muhammed (s.a.v) ve rahmetli babama dua ederim. tabii cümle geçmişlere de. o sayede huzur olabiliyor hayatımda.
evet küçükken yatağa yattığımda bildiğim duaları etmeye başlardım ve ardından uyuya kalırdım. bu benim için bir alışkanlıktı. hem kendimi daha rahat hissediyor hem de bunu zorunluluk olarak görüyordum. özellikle son 3-4 senede olay değişti ve bu alışkanlığımı yavaş yavaş kaybettim, bende bir zorunluluk hissi yaratmamaya başladı. bazen aklıma geliyor ve gereğini yerine getiriyorum ve kendimi daha iyi hissediyorum. ama işte bunu zorunluluk olarak görme ya da ne biliyim tekrardan alışkanlık haline getirmem zor. umarım başarırım.
bir süre o edilen duanın etrafınızda ki insanları gerçekten koruduğunu düşünürsünüz; sonra teker teker hastalanıp ölmeye başlarlar, daha çok dua edersiniz ve kimse kalmaz dua edecek işte o zaman dua etmeye son verilir.
uyumadan önce artık dua etmeyen bir insan kontrolden çıkmıştır. hal bu ki dua dediğin dakika bile tutmuyor. dünya malına fazla önem vermenin bir anlamı yoktur. tamam bir ihtiyaçtır fakat bazı dini değerler ve duyguların kaybolmaması gerekir. gece dua ederek yatan bir insan ruhen güzel bir uyku geçirir saçma rüya ile baş başa kalmaz çok huzurlu ve rahat bir şekilde uyur.
