istanbul'dan ayrılmak istemiyoruz fakat senede kaç defa kütüphaneye gideriz? üç beş cadde ile bir o kadar da kahveden başka ne biliriz? fikir hayatı, fikir hayatı diyoruz... en kabadayımız bile gevezelikten başka ne konuşuyor? kahve münakaşalarıyla zihnimizi inkişaf ettirdiğimizi sanmakla pek akıllıca bir iş yaptığımıza kani değilim... bizi buraya asıl bağlayan bir alışkanlıktır... biz burada maksatsız yaşamayı ve boş beyinle dolaşmayı tatlı bir meşgale haline getirmek yolunu keşfetmişiz... hepimizi istanbul'a bağlayan sadece bu... burada insan, kafasını zerre kadar işletmeden mütefekkir bir kimse olduğuna inanmak ve buna başkalarını da inandırmak imkanına malik... bu şehrin ve buradaki muhitlerin dayanılmaz cazibesi işte bundan ibaret!...
(bkz: içimizdeki şeytan)
Dünyanın en güzel romanından en güzel cümleleri okumak gibi bir şey...
bitmeyecek ne var ki?
güneş bitecek, yıldızlar bitecek,
kıpkırmızı umudumuz, sevgi yüklü tomurcuk.
sen bitmedikçe hiçbir şey bitmeyecek!
yolun başındayız..
sen de bitmeyeceksin sevgilim.
ne güzelsin.
yanında güçlü erkek de olsa, araba köşeyi dönerken yaptığın gibi dön bak kapalı pencereme.
gözlerim senin üstünde, perdeyle örtülü camın ardındayım beni göremesen de.
inanamayacağın kadar çok seviyorum seni.
yaşamım boyu enayiliğimle mutlu oldum.
böylesini sen tattırdın bana..
istediklerimize eriştiğimizde gönül rahatlığıyla bir sevinç duyamıyorsak
hiç bir şey kazanılmamış, her şey yitirilmiş demektir..
yıkıp yok ederek yaşamaya çalışmaktansa,
yok ettiğimiz şey olmak daha rahat olurdu..
"iki metreden az bir toprak parçası Pahom'a yetti de arttı bile. kitabın adı, tolstoy-insan ne ile yaşar. çok sade ve basit yazılmış bir kitap. ama içeriği çok derindir.
edit: yazıda beliren değişik işaretler
