başta gaza gelip “benim kimseye ihtiyacım yok” deseniz de acısının sonrasında vurmasıyla sonuçlanır. ne kadar umursamamaya çalışılsa da bir yerden patlak çıkar. derin düşüncelere dalmaya sebebiyet verir. ilerisi depresyon ile devam eder.
nereden bakarsan dokunamayacağın bir elin özlemini düşün işte onun kadar keskin bir duygudur unutulmak ama insanlıkta bir aşıldı mı karakter haline getiriliyor. zevk için unutan insanlar biliyorum. sözüm meclisten dışarı değil, ben dahil ne yazık ki.
Çok koyar adama. Ama şöyle bi düşünürsek zaten ortalama 100 sene içinde ne sen kalacaksın ne de tanıdığın sevdiğin birileri yada düşmanların yada ailen,seni tanıyan son kişi vsvs. insanlık gereği herkes bir gün unutulacak. Er yada geç.. 3 sene önce en yakın arkadaşımı kaybettim ondan önce kuzenimi, amcamı, dedemi ... Hepsi geldi geçti. Unutulmadı dersem yalan söylerim bir süre sonra insan yokmuş gibi hiç olmamış gibi yaşamayı öğreniyor alışıyor hissizleşiyor. Tuhaf olaylar gerçekten düşünsenize siz bir aileye bir çevreye mensup olmak için çalışıp didinin ölmenizle beraber tüm emekleriniz çabalarınız sizi seven insanlarla beraber toprağa gömülsün....
yalnız kalma kararı alan ve arkadaşlarıyla kadınlar tarafından itinayla siktir edilen kişinin yaşadığı kaçınılmaz tecrübe.
iki uçlu bıçak gibi: seçtiğiniz yalnızlık huzur verirken maruz bırakıldığınız yalnızlık ruhunuzda yaralar açıyor.
