her şey gibi unutmanın da bir bedeli vardır.
ne mi demek istiyorum?
romantik bir şeyden bahsetmeyeceğim.
şöyle ki beyinde bir şeyi unutmak, enerji gerektirir.
buna geçmeden önce
unutmak nedir üzerine biraz düşünürsek şunu fark ederiz. bir şeyi unutmak demek aslında o şeye ait bilgiyi hatırlayamayacak hale getirmek demektir. öyle ki artık “anlamlı” bir bilgi olmaktan çıkar. bir bilgiyi hatırlayamayacak hale getirmek de aslında onu kendi göremeyeceğimiz hale getirmektir.
bunun yolu entropiyi arttırmaktır.
entropi nedir?
bir şey hakkındaki bilgisizliğimizdir. bir başka açıyla bir şeyin olası seçeneklerinin çok olmasıdır. anlamlı bir bilgi düzenlidir. onu düzensiz ve karışık hale getirmek ise entropisini arttırmaktır.
bu noktada artık anlamlı bilgi dağılmıştır. bizim için artık okunamayacak haldedir. unutulan şey için azalan entropinin bedeli olarak beynimiz bunu yapmak için enerji harcar. bu da beynimizin ısınmasına ve entropisinin artmasına yol açar. unutulan veya silinen bilgi artık ısınmış, titreşen moleküllerde kodlanmıştır.
bunu biraz şuna benzetebiliriz. canlılar, canlılığını devam ettirebilmek için kendi içinde entropiyi düzenli tutmaya çalışır. bunun için gösterdiği her çaba, o canlının dış çevresi için entropinin artmasına neden olur.
iyi insanlar unutulur.
iyi dostlar, iyi anılar silinir gider bir gün.
iyi bir yemek, iyi bir koku...
ancak unutulmaz iyi göt asla.
kırk yıl da geçse üzerinden,
kalem kağıt verseler eline,
kusursuz çizersin onu.
mıh gibi aklındadır her kıvrımı.
yok olmayan tek histir belki de
her şeyin varken bir sonu.
ne kadar da doğru demiş üstat. lise'de yan sınıfta büşra vardı. şu an kızı yolda görsem tanımam muhtemelen. ama size yemin ederim arkadan görsem "bu büşra" derim. o nasıl bir göttü ya rabbi! müthiş bir şeydi amk.
bir durum. nasıl unutulur bilmiyorum ama bitmiş güzel anıları hatırlarken artık içinizde azcık sızı bile olmasına rağmen önemsememeye başlıyorsanız unutmaya hazır hale gelmişsiniz demektir.
Her gün aynı soruyu soruyorum Ama elimde değil. Nasıl bu bu kadar kısa sürede unutabildin yahu? Koskoca 2 yıl, dile kolay. 2 haftada nasıl silebildiN aklındaki tüm beni? Gerçekten hayretle merak ediyorum, nasıl gezip tozabiliyorsun bu kadar rahat ve hissiz. Nasıl kahkahalar atabiliyorsun bensiz? Bu kadar acısız ve kısa sürede Ne unutturdu beni? Başka biri mi? Varsın kim gelirse gelsin Sana, iki haftada kimse kimseyi unutturaMaz. hele ki seni iki Yılda azıcık tanıdıysam, buna ihtimal vermeM bile delilik. Yine de Kendime sorular sormaktan yoruldum. farkında bile değilsindir fakat hiç bu kadar anlamlı gelmemişti bana hiçlik.
Bir nimettir. insan unutabildiği kadar yaşayabiliyor. Unutulmayacak olan hiçbir şey yok insan yeri geliyor anasını babasını unutuyor. Kimler kimler var böyle...
bazen bir şeyleri unutmak en iyisidir bir yük olarak o anıyi taşıyacağına unutabilirsin ama unutmak ne yazık ki mümkün değil gibi bir şeydir kötü anıları unutmak zordur hafızanın derinliklerinde bir yerde her zaman barınırlar.
bugün keşfettiğimi sandığım ve klibi çok hoşuma giden ritmik bir parçanın başlığına bakıp ilk ve tek entryi oyladıktan sonra daha önce oyladığımı görünce farkına vardığım gerçek. beni çok şaşırttı.
Ara sıra evden çıkıp otobüse bindiğim sırada lan acaba evin kapısını kapattım mı diye soruyorum kendime.evden kapının önüne çıkar çıkmaz ayakkabımı giymekle uğraştığım için evin kapısı o an pek ilgimi çekmiyor ama otobüse binince de bi huzursuz oluyorum.sonra da kendimi salak gibi hissediyorum.
Sosyal duyarlılık adına "unutursak kalbimiz kurusun" pankartını bilirsiniz. Önermeye göre kat'a unutma söz konusu olmayacak, çünkü kalp kuruyacak. Her elim hadiseden sonra açılan bu pankart, dilden dile tsunami etkisiyle yayılır, üç ila azami beş gün arasında gündemde yerini korur ve sonrası puf! Ben de onu diyorum işte, gereksizliğe gerek yok, ilelebet, ölüme değin taşınacak bir acı olmaz zihinde... Hele hele balık hafızalı toplumlarda kollektif acı mirası söz konusu bile değil...
insan unutur, çünkü unutmak biraz da umuda yer açmaktır.
Dilimiz kurusıkı tabanca gibi tamtakır, Kalbimiz sahra çölü.
unutmak istediğimiz bir şey için, yani unutmak adına önce hatırlamak mı gerekiyor, yoksa hatırlamamak adına olduğu için direkt unutmaya çalışmak mı diye düşündüğüm duygu durumu. bence hatırladıkça, " unutmak", unutabilmek zorlaşıyor. unutmaya çalıştıkça da, hatırlamamak elde olamayabiliyor maalesef. herkes için değil belki ama psikolojik açıları böyle. hatta " ben unutmak istiyorum la" deyip, daha çok hatırlama sebebimin kendi elimde olduğumu bilmeme rağmen olabiliyor.
insanların farkında varamadığı bir erdemdir. toplumun devamlılığını sağlamak bazen hatırlamak bazen de unutmakla mümkündür. gerek bireysel gerek toplumsal hayattaki kötü olaylar toplumsal hafızadan çıkmasaydı insanlığın binlerce yıldır yaşadığı felaketler, katliamlar insanlığın ilerlemesini tamamen durdurabilirdi. allah insanı unutmayı unutmaktan korusun.
Zor bir durumdur. Bazen sırf karşı taraf unutkan olduğu için her şeyini rahatlıkla anlatan insanlar var efendim. Elinde değildir unutuyordur ama umarım bir zaman hatırlamaz eğer hatırlarsa yıkılır. Bunu yapmayın. insanların her şeyini götürüp sonra öylece hoşçakal demeyin. Üzülüyorlar, üzülüyorum!
Arkadasla birlikte yasadigimiz durum. ikimiz de bes dakika oncesini unutuyoruz. on yil onceki seyi hatirlamamiz ise fil beynine sahip oldugumuzun gostergesi olsa gerek.
pişmanlıklara, keşkelere, kendinize sorduğunuz ama bir türlü içinden çıkamadığınız tüm cevapsız kalan "neden böyle oldu?" sorularına son veren, hayatınızda yeni sayfalar açmanızı sağlayan eylemdir.
