türkler neden mutsuz olmamalıydı bu soru, türklerin bir kısmı mutlu çünkü, işte o mutlu olan kesimin kendini mutlu edebilmek için mutsuz ettikleri var. mutlu ve mutsuzlar her ülkede olduğu gibi yarı yarıya bence.
Türklerin öğrenilmiş çaresizliği vardır. doğduğumuz andan itibaren bize çaresizlik öğretilir, aşılanır. en basit örneği; çocuksundur, kedi köpeğe ilgin vardır, sevmek istersin hemen çevreden tepki gelir: "aman evladım elleme,aman ısırıverir köpeğe güven olmaz kedi nankördür" bu tepkiden dahada fazlasını işiten çocuğun kediye köpeğe önyargısı oluşur, çaresizliği,korkuyu öğrenir kediye köpeğe yaklaşmaz. Büyürsün üniversite çağına gelirsin, öss zor kazanmak zor söylemlerine kulak asar öss'yi gözünde büyütürsün. Üniversiteye yerleşirsin çalışmak zor, birşeyler yapmak zor derler yine çaresizliği öğrenir ekmeğine bakmayı öğrenirsin. türkler hayal kuramazlar çünkü hayalleri hep örselenir. Türkler gönüllerince yaşayamazlar. gelecekle ilgili planları yoktur çoğu zaman. korkarak mutlu olamaz insan. hayalleri olmadan, amacı olmadan mutlu olamaz.
her gün şehit verirken,
canımız, kanımız, kardeşlerimiz ölürken,
heran savaşa girme ihtimalimiz varken,
amerika nın bir nevi uşağı olmuşken,
başımızda bu hükümet varken,
ülkemizde milyonlarca işsiz varken,
milyonlarca ac, evsiz insan varken,
türklüğümüzü eskisi gibi yaşayamazken nasıl mutlu olmamızı beklersiniz ki.
bir millete yapılan genellemedir. doğru mudur, doğrudur. ne demişti bizi cannes'ta sanırım temsil eden yönetmen, nuri bilge ceyhan; " benim yalnız ve güzel ülkem." biz mutsuzuz arkadaş.
çünkü biz, alçakgönüllü, kul hakkı yemeyen, insaniyetli, vicdanlı, fazlasıyla merhametli insanlarız. bize açım de, varımızı yoğumuzu veririz, bize el aç, kıyamayız. biz acırız. biz ayıp nedir biliriz, biz utanırız. biz mükemmel de değiliz hani yine de. biz arkadan da bir güzel konuşuruz. biz bencil olamayız. biz korkağız. yalnızlıktan korkarız. biz bireysel değiliz. birlikte ağlar bir pazarcıyla, çay içer, yine birlikte güleriz. biz yeni yıla bir tinerciyle gireriz. biz milli piyangodan büyük ikramiye kazanır, varımızı yoğumuzu dağıtır lakin en yakın akrabalarımızın bizi sömüreceğinden korkarız. biz psikopatız bazen. biz sezgiliyiz çünkü, kötülükleri görürüz. biz salak değiliz, zekiyiz. lakin safız.
elalem ne der takıntıları olduğu için.
aman o duymasın, aman şu duymasın, aman böyle olursa ona ne deriz, buna ne cevap veririz?
bilmem kim ne der?
ele güne hesap verme zorunluluğu vardır bizde doğuştan.
şarkılara bile konu olmuştur bu. ele güne karşı yapayalnız böyle de olmaz ki? yalnızlıktan kurtulmak bile insanlara daha olumlu görünmek içindir.
hep başkalarına şirin görünmeye ve alkış almaya çalışırız.
hayatımzın merkezine kendimizi oturtabilmeyi beceremeyiz bi türlü.
ve dolayısıyla keşkelerle yaşamak kaderimiz oluverir.
işte bu yüzden mutsuzuzdur biz...
çünkü mutsuzluk dayatılıyor her taraftan.
o kadar da mutsuz sayılmaz türk insanı.
ama küçük şeylerle mutlu olmayı da bilmiyoruz.
mesela şu sessizlikte, cırcır böceklerinin ritüelleri kimbilir kaç kişiyi mutlu ediyor?
beni, en azından.
doyumsuzluktan kaynaklanan birşeydir. mesela birşey elde edilse onun daha fazlası istenir. günümüzün yaşam koşulları ve hırstan kaynaklanan şükürsüzlük olayı insanları mutsuzluğa sevketmektedir.
çünkü biz, komşumuzun evine giren poşetin içinde, attığı çöpün içinde ne var diye bakan bir millet olduk.
çünkü biz, birbirimizin kuyusunu kazan insanlar olduk.
çünkü biz, 3 kuruş için kardeşini satan insanlar haline geldik.
çünkü biz, "düşene bir tekme de sen vurucaksın" mantığını benimsedik.
çünkü biz, "acıma yetime döner koyar götüne" diyenlerdeniz.
çünkü biz, birbirimize düşman olmaya, birbirimizi öldürmeye dünden hazırız nedense.
çünkü biz, sevgiyi unutmuşuz kendi yarattığımız zorluklarla mücadele ederken.
çünkü biz, kendimizden başka kimseyi düşünmüyoruz.
çünkü biz, bütün değerlerimizi satmaya hazırız 3-5 kuruşa.
çünkü biz, nerden geldiğimizi çoktan unutmuş durumdayız.
çünkü biz çok kötü durumdayız. saymakla bitmez bu çünküler ama durumumuzun hiç iyiye gitmediği ayan beyan ortada. böyle bir toplum değilmişiz biz. yanarım yanarım o günleri göremediğime, "-mişiz" diye bahsettiğime, türklüğümle övünemediğime yanarım. allah sonumuzu hayretsin.
söylenecek o kadar çok şey var ki bu konuda ne yazmaya ne de hali hazırda mutsuz eden şeyler üzerine kafa patlatmaya tahammülüm yok.
yalnızca şunu söylemekle yetineceğim : mutsuz çünkü çocukluktan itibaren bana ve hepimize tek başımıza hiçbir haltı beceremeyeceğimiz öğretildi, beraber hareket etmenin de kötü, yanlış bir yol olduğu. bu öyle kanıksandı ki haklı olan hakkını arayamaz oldu, haksız olanda da kimse bana dokunamaz algısı oluştu.
yani tam bir sıkışmışlık, tam bir umutsuzluk ve mutsuzluk hali.
* bu ülkede açıkça aptal yerine konup önlerine sürülen kelek karpuza halen daha şükreden düşük iq'lu insanların varlığı
* her alanda var olan basiretsiz yöneticiler
* ne istediğini bilmeyen türk kızları ("türk kızlarının hiç biri ne istediğini bilmez" gibi bir anlam kast etmiyorum, yabancı kızların hastası olduğumdan da değil, ancak durum böyle. bunalıyorum.)
* özel sektörde iş bulmak isteyen eğitim düzeyi yüksek kişilere "esnek" çalışma saatlerine karşılık olarak teklif edilen saçma sapan maaşlar.
* tv'deki sabah programları.
* dizi karakterlerinin derdiyle dertlenenler için konuşuyorum, melankolik havası yüksek türk dizileri. zaten millet kendi derdinden kafayı yeme raddesindeyken, bu dizilerle iyice çaptan çıkıyor amına koyim.
* insanların yüzsüzlüğü. siz bazı durumlarda başkaları adına utanırken bile onların hala şark kurnazlıklarını çirkeflikle savunmaları.
* istanbul trafiği
* en güzelini sona sakladım. vergiler. özellikle de motorlu taşıtlar vergisi ve bir de bunun üzerine eklenen ötv. nerdeyse avrupa'da veya amerika'da yaşayan bir insanın çim biçme makinesinin motoru büyüklüğündeki motorlara sahip araçları almak için insanların yıllarca çalışmak zorunda kalmaları. zaten yeterince mütevazi hayaller peşinde olan insanların günden güne bu hayallerinden daha da uzaklaşmak zorunda bırakılmaları. (bkz: 13 ekim 2011 ötv zammı)
