insan doğasından tamamen uzak büyütülmek, hasta olmasın diye sokağa çıkarılmamak ve inadına hastalıktan kırılmak, çimene çıplak ayakla basmanın (tabii üzerinde hayvan dışkısı varsa hoş olmuyor * ) tadını alamayacak olmaktır. en azından 1999, 2000 veya daha sonraki yıllarda doğmuş olan çocuklar için geçerlidir bu söylediklerim.
şimdiki çocukların boklu çimde top peşinde koşmanın ve topu boka değdirmemek için yapılan kıvrak hareketlerin verdiği hazdan, kar tatillerinde gerçekleşen geleneksel kartopu savaşlarından, annesini kaybetmiş bir yavru kediyi besleyebilmek için en yakın bakkaldan süt alıp içirmekten (bakkal amca para bile almamıştı bizden) bile haberlerinin olduğunu sanmıyorum. bunlar sadece kendi çocukluğumdan birer örnekti bu arada. liseden itibaren ben de zehirlendim, uyuşturuldum, bilgisayar bağımlısı oldum. adeta içime bir tembel hayvan özenle yerleştirildi. çocukken "büyüyünce uzaya çıkacağım" deyip 7/24 yıldızları seyrederdim ulan ben! şimdi bırak uzaya çıkmayı, odamdan çıkmaya bile üşeniyorum.
yine de çocukluğumu doya doya yaşayan şanslı nesildendim. bu yüzden mutluyum. şimdiki çocukların eline tableti veya laptopu ver, pepee'yi aç ve bitti. saatlerce moron gibi oturup pepee'yi izlesin. hatta misafirliğe gelen farklı yaşlardan komşu çocukları üzerinde pepee deneyi bile yaptım. en uysalından en yaramazına kadar "sage oğlum aç bir çizgi film de izlesin" diye yanıma gönderilen çocuklara hunharca pepee izlettim (ne izletecektim amına koyayım, drawn together tarzında sapıkça şeyler mi). çocuklar bildiğin robotlaştı usta, tırstım ne yalan söyleyeyim. gözlerini bile kırpmadan seyrettiler pepee'nin maceralarını. e doğaldır tabii; babaları bütün gün işte, anneleri konu komşuyu ziyaret edip çay-kahve-sigara içme derdinde. çocuklarla ilgilenen yok. ya sokağa salıyorlar, ya da pepee izletiyorlar.
cibiliyetini sikeyim senin pepee. senin yarattığın o hipnoz etkisinin amına koyayım pepee. imkanım ve bilgim olsaydı seninle hunharca maşşak geçilen bir parodi animasyonu yapardım. tam şarkı söyleyip dans etmeye başladığında kafanı pompalı tüfekle uçurup "anuna goduğumun pepesi" derdim. poke imam hesabı. *
artık türkiye'de çocuk olmak 7/24 pepee izlemektir.
Türkiye zordur zor .
- Ekmek almaya çıkıyorsun kapsülle vuruyorlar (bkz: berkin elvan)
-işten gelen babanı karşılıyorsun 13 kurşunla vuruyorlar (bkz: uğur kaymaz)
- canın çiğköfte istiyor, almaya gidiyorsun, tecavüz edip öldürüyorlar. (bkz: mert aydın)
- pikniğe gideyim dolaşayım diyorsun, parça parça bedenini topluyorlar. (bkz: ceylan önkol)
Ve daha nicesini sayamadığım kardeşim.
Anlayacağın zor kardeşim zor Türkiye de çocuk olmak.
90larda olunan çocuklukta gece 12'de sokakta oyun oynamaktır, toprağın kokusunu bilmektir, top bahçeye kaçtığında çitlerden atlayıp bahçe sahibine görünmeden topu almak ve hemen oradan kaçmaktır.
şu sıra olunan çocuklukta dışarı çıkmamaktır, ayağı takıldığında avazı çıktığı kadar bağırmaktır ( düştüğü zamanı demiyorum bile ), futbolu playstation'da, bilgisayarda oynamaktır. arkadaşlıklarını facebook'ta tarlaya ektiği domatesle, biberle perçinlemektir.
yarış atı olmakla eşdeğerdir. 5,5 yaşında başlayan eğitim hayatı 25 yaşında son bulur. bu arada en az 5 defa dershaneye, neredeyse her yıl okul kurslarına, bir de paragöz sözde öğretmenlerin özel derslerine giderek, en güzel yıllarını buralarda heba ederler.
2000 öncesi ve sonrası diye ayırmak mantıklı sanki. en azından hatırladığım kadarıyla 2000 öncesinde teknoloji bu kadar gelişmemiştir. dolayısıyla sokakta birbirimizi yakalamaya çalışır, ayağımız takılır yere düşerdik. ardından da hiç bir şey olmamış gibi kalkar oynamaya devam ederdik. şimdiki çocuklar bir acayip. yere düşmeyi bırak sendeleseler ağlamaya başlıyorlar. ayrıca futbolu, basketbolu bilgisayar oyunlarından ibaret sanıyorlar. bu daha bir üzücü. sokağın tozunu solumamış çocukluk, çocukluk mudur bilmem.
5-6 sene sürebilen bir dönemdir. sonrasında okula başlama sebebiyle ödevler, sınavlar, dersane arasında oyun oynamaya vakit bulamacağı için çocukluk özelliklerini yitirmesi kaçınılmazdır. bırakınız oynasınlar.
