çocuk eğitimi başlığı mevcut ama yazacaklarım türkiye'de çocuk eğitimine has özellikler olduğundan bu başlıkta değerlendirilmesi gerekti.
geçenlerde bir psikolog türkiye'de çok sayıda küçüklükte aldığı yanlış eğitimden dolayı mutsuz olan yetişkin bulunduğunu söyleyince türkiye'de çocuk olmak başlığı aklıma düştü.
çocukluk, dünyayı tanımaya çalışmak, insanlar tanıyıp, yaşamın farkına varılmaya çalışılan zamanlar. bu hayatın en önemli anlarında karşılaşılan her tavır, her hareket eğitimin bir parçası iken türk ebeveynlerinin türkiye'de ki çocukları farklı bölgelerde yaşayan çocuklardan ayırmasına neden olan yanlışları:
1- çocuk istediği bir şey alınmadığından ötürü ağlıyorsa bir tane daha vur, olmadı sürükleyerek oradan uzaklaştır.
2-çocuğun düşüncelerini önemseme, sorularına cevap verme böylece kendine olan özgüvenini sıfıra indir.
3- hayal kurduğu zamanları, dersine engel olduğu gerekçesiyle kötüle, hayal kurmanın boş iş olduğunu söyle. böylece hayalleriyle beraber ilerdeki hedeflerini de, amaçlarını da elinden al.
halbuki bazı ülkelerde okullarda düşünme saatleri olup, hayal kurmanın çocuklarda amaç edinmesine yardımcı olması sağlanmakta.
4- her istediğini yaparak açgözlü olmasına sebep ol. büyüdükçe hayatın istediği halde kendisine vermediği şeylerden ötürü hayattan vazgeçmesine sebep ol.
5- çocuk olduğundan dolayı birey olarak görmeyip sorumluluk vermeyerek özgüvenini kaybetmesine neden olmak.
en büyük yanlış sanıyorum ki "hayır" diyememektir. çocuğun her isteğine evet diyip bir dediğini iki etmeyen ebeveynlerin, kolaya alışan ve çaba harcamadan her istediğini elde eden çocuklarının ilerki zamanlarda düştüğü hataların sebeplerini anlamada zorluk çekmeleri ve "ah neden böyle oldu bu çocuk?" demeleri işten bile değildir. çocuklarının her isteğini yerine getirerek tok ve mutlu bir çocuk yetiştireceklerini sanırlar. ama insan fıtratındaki doyumsuzluğu göz ardı ederler.
bundan sonra bir de o küçük diyerek çocuklara sorumluluk vermekten kaçınan daha sonra da " bu yaşa geldi hala kendi başına bir şey beceremiyor." diyen ebeveynler de mevcuttur.
hele bir de çocuk okula başladığında ödevlerini not eden ve çocuğun değil de kendi ödevleriymiş gibi okul görevlerini sahiplenen anne-babalar vardır ki bu ebeveynlerin çocukları iyice sorumluluk duygusundan yoksun yetişirler.
maalesef ülkemizde sadece çocuğunun iyiliği için bu hatalara düşer aileler ve asla hata kabul etmezler.
-anne bu ne ?
+perde.
-anne bu ne?
+perde.
-anne bu ne?
+perde.
-anne bu ne ?
+perde.
-anne bu ne?
+perde.
-anne bu ne?
+bam küt çat '^+%^&%+&*
-ühüüüü*
yıllar sonra velet okulda;
öğretmen: anlamayan var mı?
veletler topluluğu: *
öğretmen: anlayan var mı?
veletler topluluğu: **
"anneeaa bu neee?", "peki buu nee?", "bu ne işe yarıyooo?" sorularından kaynaklanan bıkkınlık sonucu çocuğun ağzı kapatılır. her sorusunda çocuk önce terslenir, sonra ses yükselir, daha da devam ediyorsa dayağa kadar gider ucu. bundan dolayı da çocuk gerek korkudan gerek alışkanlıktan susup kabullenmeyi huy eder.
sonra çocuk araştırmayı, öğrenmeyi, sorup soruşturmayı unutur. amiyane tabirle koyun misal güdülmeye ihtiyaç duyar. bazı kan emicilerin hışmına uğrar. sonra da mutsuz bireyler tüm ülkeyi sarar malesef.
-cocuk oyuna dalip kaybolunca, bulundugu an dövmek.
-soz verip yapmamak.
-surekli ders calis, meyve ye demek, calismiyorsa veya yemiyorsa kafasini kirmak.
-yapamadigi seylerle dalga gecmek, zaten sen onu beceremezsin triplerine girmek.
-yanlis bir sey yaptiginda kardesine "bak o igrenc bir insan sen oyle seyler yapmazsin kucuk izmaritim benim" gibi seyler soylemek.
-sol elini kullaniyorsa sag elini kullanmasi icin onu zorlamak.
-tek tek her cocugun onemli oldugunu degil cok cocugun onemli oldugunu yer yer belirtmek.
-yapmasini istedikleri bir sey olunca karsiliginda oyuncak gibi seyler teklif etmek.(rusvet)
-arkadasi geldiginde arkadasina onun tabagindan daha fazla yemek koymak.(ki tersi de hatadir)
-surekli baskalariyla karsilastirmak.
-öcüden böcüden korkutmak.
-yalnız uyumaktan korkuyorsa onu odasina kilitlemek.
- vs.
