bitkileri, hayvanları, insanları... ruhu olan, canlı olduğunu iddaa eden herkesi ve her şeyi öldürmek. bir çoğuna binlerce çeşit işkence yapıp, bir çoğunu binlerce çeşit aşağılama yöntemleriyle aşağıladıktan sonra yapmak istediğim. ama yetmez. ne gücüm. ne de zamanım.
bir de çocuklar ve yaşlı insanlar var bu kalabalıkların içerisinde. yavru hayvanlar var bir de. sanmayın ki size acıyorum. sanma ki sana acıyorum!
sanma sakın!
gözümü kırpmadan, üzerime yapıştırılacak sadist ünvanına takılmadan, edilen küfürleri duymadan, ellerini ağzıma geçireceklere yardımcı olup yapmak istediğim.
sonra?
intihar. intiharım. ağzıma namluyu yerleştirdiğim gibi tetiğe asılmak. ya da kendimi asmam. ya da, gökdelenlerin tepeasinden atlamak.
aslında bu da değil istediğim. intihar değil. istediğim, tanrı'yla başbaşa kalmak. başbaşa kalıp dertleşmek. bazen kızmak kendisine. bazense hak vermek. varoluşun nedenini öğrendikten sonra o'nun gözleri önünde, cehennemlik olduğumu kabul edip, oturduğum yerden doğrulup sormak:
ruh hali çalkantılı insanları tuhaf düşüncelerinden biridir. gökselin de dediği gibi ''düşündüm banka soymayı, ulu orta soyunmayı, hayatımdaki herkesi vurmayı affedin depresyondayım...'' gibilerinden benzer bir durumdur
