hegel'e göre, "empirik ben" ile birlikte dinselliğin olmazsa olmazlarından:
dindar insan, kendisini trancendental ben ve empirik ben olarak ikiye bölüyor: tıpkı doğal mücadelede ölümden kaçan insanın, efendiye boyun eğmesi ve köleleşmesi gibi, tanrı karşısında -ölümden kurtulmak için- kendini köleleştiriyor. böylece hayatı boyunca bu ikirciklikten ötürü hiçbir zaman doyuma ulaşamıyor ve mutsuz oluyor. ölümden falan da kurtulamıyor:
ölüyor yine de. ölüyor, ölüyor, çokça ölüyor, herkes nasıl ölüyorsa, öylece ölüyor. trancendens de işte böylece.
