babamdır. telefon çalar bi 20 dakika kadar daha sonra cepten cıkarılır ve ekrana bi 10 dakika kadar bakılır. en sonunda beni hayattan soğutan intihara sürükleyecek soru gelir; kim arıyo acaba? o kadar süre ekrana bakma sonuç vermemiştir. baba kimin aradığını yine yanındakilere soracaktır. bilmem açsan çözermisin kim olduğunu acaba?
alışkanlıktır. efsane bir nesil vardır efendim. ana babalarımızın nesli. 60 doğumlular. bu insanlar ev telefonlarını ilk çalışında açmaz. bekler ikinci çalıştan sora açar. böyle olunca sesin daha iyi geldiğine, telefonun daha iyi düştüğüne inanırlar.
işte cep telefonlarına uzun uzun bakmaları bundandır. kim olduğunu anlamak için değil. ikinci çalışı bekledikleri için.
babam bu ya babam. bana sinir krizi geçirtir, iki saat çalar çalar bir sağdan bakar sonra beyne komut gider el harekete geçer ancak telefon kapanır. lazımlıysam bir daha arasın der.
ev halkı tarafından 'ulan sağır, 2adım ötendekini duymuyorsun' dedirten, ve benim bu lafa karşı tepkisizliğimden daha da sinirlenen; sonra birden -hiçbir şey olmamış gibi- efendim dememle iyice çığırından çıkan durum.
