ya unuttuğum bir anımı hatırlattınız bana. abim buraya götürmüştü beni çok istiyorum diye. önüne bir geldik tatilya kapanmış. duymamıştık kapandığını. o gün beş karış suratla gezmiştim akşama kadar. neye çok heveslensem olmadığının kanıtıdır bu anım. bu olaydan sonra neyi çok istediysem olmadı.
benim de içinde olduğum nesil. 4.sınıfta gitmiştim, okulla beraber. sadece 1 kere gidebildim daha sonra kapandı maalesef. trene tanımadığım biriyle bindim o an öyle denk geldi, ve şansıma en öne denk geldim (gidenler bilir en ön koltuğun önü kapalı önünü göremiyorsun) ve bitsin diye dua etmiştim o derece içim uçmuştu. trenin ne zaman tepeden inişe geçeceğini anlayamıyorsun ön koltukta, her tepeye tırmanışta ha şimdi indi, inecek diyerek kendimi hazırlamaya çalışıp her seferinde beklemediğim anda inişe geçmişti tren. işte bu da bele bi anımdı.
Ben gidemedim de birgün yeniden açılırsa ve o gün benim de bir çocuğum olursa onu kesin göndereceğim , sadece Oraya değil hem, güvenli olduğunu hissettiğim heryere , pembe çanta, kırmızı ayakkabı , yeşil toka, hiçbirşeyde gözünün kalmasına izin vermeyeceğim ve bunları yaparkende diğerlerini küçümseyen biri olarak yetişmemesi için elimden geleni yapacagım , umarım çocuğum olana kadar kredi kartına 10 taksit olayı tarihe karışmış olmaz ,tek güvencem o, yoksa hala öyle zengin falan değilim.
alaboranın önü kusmuk deryası oluyordu. tren yan yan giderken benim de korkudan yan yan altıma işeyesim geliyordu. bağırıyordu analar, binmeyin diyorlardı evlatlarına! yeter diye inliyordu babalar, gözlerinde bir damla yaaaş...
Çok güzeldi. En çok trene binerdim. Şu alaboraya binmediğim için pişmanlik yaşayanlardanım bende. Nedense ona cesaret edemez benden küçük kardeşimin binişini izlerdim.
Yanlış hatırlamıyorsam 3 katlıydı, en üst katta alabora vardı. En altta Hediyelik eşyalar satılırdı.
Ödeme yapılınca bileklik takiliyordu kola girişte.
Çılgınlar gibi bağırıp eve dönerken ses kısılması olur, o akşamda mışıl mışıl deliksiz uyku çekilirdi.
Lisedeyken tanisabilmistim kendisiyle.
Bunu gören nesil, işte 20 küsür yaşında şu an.
Yani 30 una az kalanlardan.
Vay amk. Tatilya. Lan ilkokulda gitmistik. 96 97 senelerinde. Artik tam olarak hatırlayamıyorum. O su kaydiragindan asagiya kayarken yüzümüze vuran su neydi beee.
Tatilya hayalleri süslerdi, katalogları olurdu elden ele gezerdi, 2006ya kadar faaliyette kalmış olup 1.1milyon dolara kuzey ıraklı iş adamına satılmıştır sökülüp.
Bizim de hayaller istanbuldan gelen kuzenlerin getirdiği iki reklam broşürü ile sınırlı kalmıştır.
bide tv den reklamlarını izleyen nesil var, uygun mudur pahalı mıdır oralara hiç girmicem bilmiyorum çünkü gidemedik uzaktı. lunaparkla yetindik biz, çarpışan araba filan.
tatilya pahalı bir organizasyondu. anca okulla gidebilirdik. ayrıca o zamanlar beylikdüzü anasının gözü uzaklığındaydı. ne metrobüs vardı ne metro. evet yaşımız 30 a az kala fakat hepsinden daha da çocuktu, çocuk gibi çocuktu bizim jenerasyon. bu arada şunu da söyleyeyim zamanında efsane olan alabora süphanekeyi tersten okuyabilen nesiller yetiştirmiştir.
