Benim yaşadığım durum. Sabahları güne uzunca bir küfür ederek uyanıyorum. uyanamıyorum desek daha doğru olur. Paso esniyorum gün içinde enerjim sıfırın altında. iş konusunda sosyal hayat konusunda her konuda performansım yerlere düştü aldığım nefesin ciğerlerime indiğini hissetmiyorum burnum sürekli tıkalı nefes alamıyorum kış uykusuna yatmış bir ayıdan daha tembelim evde sıkıntıdan patlayan ben evden hiç çıkmak istemiyorum. yok mudur bir tedavisi amk? intihar edecek noktaya geldim.
Ciddi anlamda bu sıkıntıyı yaşayanlar için karaciğerlerinde yağlanma baş göstermiş olabilir. Anemi de yorgunluğun baş etkenlerinden olabilir. Az hareket etmek çok uyumak da yorgun hissettirir bla bla..
çocukluğumdan beri muzdarip olduğum durumdur. ergenlik döneminde biraz geçer gibi olmuştu ama öyle tahmin ediyorum ki vücudun hormon dengesi alt üst olduğu için öyle olmuştu. ilerleyen yaşlarda bu durum daha vahimleşti. sakız çiğnerken sakızı çiğneyecek gücü bulamıyordum ve bu kesinlikle şaka değil. cidden sakızı ağzımda öylece bırakıyordum. doktorlar ilaçlar falan derken anladım ki ben buyum.
cuma günleri herkes çantaları toplar çıkardı sınıftan ve en sona hep ben kalırdım. aslında çok zeki bir insanım fakat hiç bir şey yapacak gücüm olmadığından derslerimi bile yapamıyordum. hep mantık yürüterek yani öğrenmeden sınavları ve sınıfları hep geçiyordum.
çevremdeki kimseye derdimi anlatamıyordum, elini yüzünü yıka geçer minvalinden cevaplar alıyordum genelde. kimseyi ama kimseyi buna inandıramadım ve bu kadar hareketsizlik sonucu artık vücudum iflas noktasına geldi diyebilirim.
çok şükür öyle aşırı kilolu falan olmadım hiç veya ona buna muhtaç kalmadım hep çalıştım. işverenlerim beni severlerdi genelde çünkü vücut çalışmayınca olayı çeneyle bağlıyordum. ağır işlerde çalışmadım zaten pek.
şimdi olayı nereye bağlayayım bilemedim. aslolan çevremize duyarlı olmaktır.
çevremde benim halimi anlayacak yoldaş eş dost olsaydı belki bu durumla başedebilirdim. çevrem beni hep küçük zayıf ve işe yaramaz gördüğü için kimseye yaranmakta istemiyorum.
ben çevremdekileri affediyorum çünkü durumun vehametini anlayabilmelerine imkan yoktu bence. bir ben daha olsaydı çevremde, beni ancak o anlardı.
Aslında o her ne kadar fiziksel gibi dursa da psikolojik. Beyninizin yorgunluğu bir zaman sonra alisiyor ve sizi yorgun bitkin gösteriyor. Mutlu olun herseyin basi bu.
Hayatımın bir sene öncesine kadar yaşadığımdır. Hep bi uykusuzluk, halsizlik idi.
Ama işin sırrını çözdüm. Hareket edip iş yapmamız bekleniyormuş. Hareket ettikçe bu yorgunluğun yerini dinçliğin aldığını hissettim.
Uykumu da azalttım. Sanki 24 saat 38'e falan çıktı.
Organizma tembelliği sevmiyor arkadaşlar. Bakın kedilere. Fırlayıp duruyor.
sabah altidan gece ona kadar calisirsaniz her gun bittabii surekli yorgun olursunuz. bu yorgunluk dayanilmaz hale geldiginde zihinde farkli bir gerceklik olusur. sanki bir aydinlanma , nirvana gibi. her sey berraklasir, ic konusma durur. dunya durur.
