karamsar ruh yapısına sahip olma anlamına da gelir. küçük şeylerden mutlu olabilmekle başlar mutluluk.
bulutların arasından göz kırpan güneş, bir çocuk gibi mutlu etmiyorsa seni, bakışlarından varlığından mutluluk duyduğunu farkettiğin birinin mutluluğuna vesile olmak sevindirmiyorsa yüreğini, bir bebeğin masum yüzündeki içten gülücük kalbinde nefes almakta güçlük çeken hücrelerini canlandırmıyorsa eğer sen ölüsündür ki, ne mutluluğu derim ben...
çevresindeki insanları da mutsuz edecek olan durumdur.
bayan bir arkadaşımın bugün benim için söylediği şeydir. sürekli kafama takacak kendime dert edecek birşeylerim varmış. bu durum etrafımdakileri de mutsuz edermiş. mutsuz olan siktirip gitsin dedim, sen değerlisin dedi. neden ? dedim. tıkandı kaldı..
Bazı şeyleri çok etken yaşta fark ettim. Keşke daha geç fark etseymişim de; ben de daha düşüncesiz, daha gamsız, daha neşeli olabilseymişim yaşıtlarım gibi. Ne bileyim AVM’ye giderek eğlenebilseymişim mesela. Ya da her akşam Starbucks’a gidip, dumanlı selfiler çekseymişim, instagram’a atsaymışım. Twiter’dan klişe aşk sözleri tweetleseymişim, ama aşkla alakalı en iyi aktivitem ayda bir yeni manita yapmak olsaymış. Beni önemsemeyen bir sürü arkadaşım olsaymış, ama en azından olsaymış yani. Böyle yüzüme gülüp, sadece güzel sözleri söyleselermiş. Ben de kendimi kandırmaya devam etseymişim. Yani iyi hissederdim en azından. O zaman güzel vakit geçirebilirdim herhalde. Bilmiyorum.
Herseyim tamam olsa da hep tam olmayan tamamlanamayan parcalar var. Eskiden gamsiz, genc, futursuz, vurdumduymazdim.
Zaman gecip insan olgunlasinca ve bircok seye gec kaldiginda, yetemedigin seyler cogalinca kronik olarak mutsuzluk basliyor.
Uyandigin gunden, dogan gunesten, yedigin lokmadan zevk alamaz hale basliyorsun.
Benim yaklaşık 1 sene süren böyle bir mutsuzluk durumum vardı. Sebepsiz yereydi; yani herhangi bir olumsuz durum yoktu ama zevk almıyordum, kronikleşmişti. Ulan ne boktan hayat, bugün de dünün aynısı modundaydım.
Vitamin / mineral eksikliğindenmiş... Doktor kontrolünde; B12, d, Çinko kullandım bir süre, kendime geldim. Az daha depresyona girecekmişim, zor kurtarmışım.
Belki de hep ustumuzdekileri düşündüğümuz için hiç bizden assagida yaşayanları dusunmedigimiz için. Doymak bilmeyen nefsimize söz geçirmedigimiz için. Küçük seylerden mutlu olmayı öğretmedikleri için. insanları sevmeyi öğretmedikleri için.
Yaşam koşullarının zorluğu, trafik, insanların davranışları ve bunun gibi bin bir çeşit faktör, her gün stres ve kaygı yaşamanıza neden oluyor, mutsuz ediyor olabilir.
Bunun için sürekli şikayet ediyor, umutsuzluğa kapılıyor da olabilirsiniz.
Ama unuttuğunuz çok önemli bir nokta var; olaylar, insanlar ve durumlar hakkında hiç farkına bile varmadan beyninizin içinde sürekli olumsuz yorumlar yapan, telaşa sürükleyen sizsiniz.
Yaşamımızı planlayan da sizsiniz. Aynı şekilde isteklerinizi, tercihlerinizi ve beklentilerinizi seçen de sizsiniz.
Yani ne hissediyorsanız hissedin, tek sorumlu sizsiniz
Icinde bulundugum haldir Deşarj olamiyorum hiç sürekli gerginim. Bir yerden partner bulmak şart oldu ya da eskort. Sevgilim yok ayni kafada biri yok çevrede zor iş.
su an mutsuz buldugunuz hayatiniz bundan 1 ay 1 yil sonra "lan ben bundan 1 sene once kendimi mutsuz saniyordum ne guzel zamanlardi keske o zamanlara donsem" dedirtebilir. oyle dusunun bide.
