Ve sınavı kazanırsam da mutlu olmayacağım. Cunku olmak istediğim değil mecbur kaldığım yerde olacağım.
Ve beni mutlu edip hayata tutunduracak yemin ederim hiçbirşey görmüyorum.
Defalarca intiharı düşündüm yemin ederim, hiçbirinde gerçekleştirmedim. Ama beni bu mutsuz ve huzursuz yasamdan kurtaracak bir gerçek bir yol bir seçenek arıyorum.
Ben mutluydum. Hatta çok mutluydum. Hayatta kalma çabası ve aşk acısı var olana kadar.
Suan nefes almamı sağlayan birşey varsa o da annemdir.
Nefes alıyorum ancak bilincim kapalı. Öylece sadece ve sadece nefes alıyorum. Yasam belirtim olduğuna inanmıyorum. Beni tanıyanlar da bunun farkında.
Eskisinden farklı bakıyor gözlerim ve eskisinden daha huzursuz bu dünya benim icin. Sadece ama sadece istediğim şey şu: onunla, mutlu olacağım bir yerde ölümü beklemek. Onsuz olduğum yer benim icin hiçbir anlam ifade etmeyecek bir yer, ancak onla olduktan sonra zaten mutlu olacağım yer daha da güzelleşir.
Ve o, sagir dilsiz ve kör. Benim bu halimi görmek yerine hayal dünyasıyla savaşıyor. Sevgi görünmez değil mi ? Ama inan'ın bana gözlerimde ve sözlerimde o sevgiyi görmemesi imkansız. Dedim ya kör.
Ve onun bensiz mutlu olacağını düşünüyorum artık. Bense, istemediğim bir iste istemediğim insanlarla mesai bitimini bekleyip yalnız basıma kalmak icin caba gösteriyorum.
Gösterdiğim çaba beni mutlu etmeyecek. Bunun farkında olmak ne denli acı değil mi. Ve ben 2 yıldır bu çabayı gösteriyorum.
Keske ailem olmasaydı isterdim. En azından üzülme ihtimalim daha az olurdu. Ve en azından yasamak zorunda kalmazdım.
