Herkes beni kötü bir çocuk olarak tanıdı ama kimse bilmiyordu çektiğim acıları o zamanlar intikam ateşiyle yanıp tutuşan bedenimi küvetlerde söndürüyordum (bkz: korkunç bir film 4)
sözlük yazarlarının çocukluklarında dış görünüşleri, şemailleridir.
ben başlıyorum doğal olarak; anneciğim saçlarımı uzatırmış kız gibi, çatık kaşlıymışım haliyle sert bakışlıymışım biraz, bu yüzden komşu teyzelerimiz "saddam" derlermiş. annem her yeri geldiğinde anlatır bunu.
aylıkken ve 2-3 yaşlarındayken ki fotoğraflarım var. şükür ki onlar var. bana fotoğrafın bazen ne kadar önemli, anılara dem vuran bir araç olduğunu hatırlatıyorlar.
o resimlerden biri istanbul beyazıt meydanında, 93 yılı. o neslin evlatları bilir şipşak fotoğraf çeken amcalar dolaşırdı istanbul'da, böyle kalabalık meydanlarda. çeker teslim ederdi hemen, sonra sehpasını toplar uzaklaşırdı başka bir müşteriye.
işte o fotoğrafta pek bir fiyakalıyım dostlar: " altlı, üstlü elbisem, ters taktığım şapkam, kolumdaki annemin saati ve cırt cırt'lı beyaz spor ayakkabılarım. "
yaban.
kıvırcık saçlarına tarak değdirmeyen her fırsatta çıplak sokağa fırlayan kimseyle konuşmayıp yanlarına gitmeyen bir dağ keçisi. bir alageyik. bir küçücük ufacık.
övünmek gibi olmasın, annemin anlattığına göre dışarıda gezerken yanımız gelip "kızınız ne kadar güzel" falan derlermiş. Sonradan nazar değmiş olacak ki baya değişik kişiliğe ve ruh haline sahip bir insana dönüştüm. Neyse ki hala güzelim.
