bugün

Allah aşkına tatil sinepleri atmayın daha da darlandım artık ağlamak istiyorum çıvdıvıcam abi.

Neyse sakinim.
Sabahtan beridir arıza herifin tekiyle uğraşıyorum işini görene kadar canım çıktı. Tek bir insan geliyor ve senin 1 günlük belki 2-3 günlük planlarını bozabiliyor.
Hepinizin amk!
Ula yirmaga gideyrum ha nasul insansinuz ha.
Az önce "sikerim diyetini ya" diyerek kendimi mutfağa attım. Maksimum beş dk sonra pişman olucam ama en azından karnım tok uyuyacağım.
Benim de yalanlara ihtiyacım var. Sahteliğe.

Malesef gerçek sandığım sahteliğe. Hayat gerçekçiliğiyle yaşanamayacak kadar zor çünkü.
mf-3'te 50.000 sıralaması olan biri hangi bölümü yazsa mantıklı olur acaba?
sizden tek bir ricam var. hikayeden de olsa bir günlük öldürün beni, fazla hırpalanmadan kapatalım bu defteri.
Keşke bu kadar düşünmesem her şeyi keşke bıraksam ... olmuyosa zorlamanın bi anlamı yok oldurmaya çalışmasam mutlu olmam gerekirken göz yaşı döktüğüm şu günleri nasıl unuturum ki? Kim unutturabilir.... keşke hakettiğimizi yaşasak hep ...her şey yasak ağlamak bile ...uyumak haram ... canım yanabileceği kadar yanıyor zaten ... hevesim yok nefesim içimi yakıyor... çok karnım ağrıyor çok kötü hissediyorum çok üzülüyorum ... ben de üzülmek istemezdim ama belli artık ... herşey ... daha fazlasına izin veremem...
işte bunlar hep can sıkıntısından.
Mutsuzluğunu pazarlamaya çalışmayan insanların mutluluklarına ortak olmak istiyorum.
Amına koyayım böyle hayatın.Hiç arkadaşım yok yani var ama yok.Günde 13 saat bilgisayar başındayım.Bir bok ta yapmıyorum.istediğim şeyler olmuyor çabalar nafile.Param yok 2 milyar borcum var işe girmedim.Eylülde okul başlıyor.Ne yapsam bilemiyorum.
Annem beni yine kaale almadı galiba evlatlığım ben.
http://www.youtube.com/watch?v=iJIhuzyQVvA
ONU çok özledim ama görmek istemiyorum. Onun yüzünden evlenmedim. Hayallerim hep onunlaydı, o gidince sadece o değil hayallerim de onunla gitmiş oldu. Onsuz mutlu olmanın formülünü bir türlü bulamadım.
anlatmak iatediğim bi mesele var. kimsenin anlayacak hali yok. aynı kalbi taşımıyoruz. benim sizin kadar sıkı kurallarım da yok.

çok ağladım. çok ağladım. bilemezsiniz. çok değiştim. mutsuzluk ruh halim olana, karakterim olana kadar değiştim. içimde ne kadar nefret birikti hepsini sindirdim. çok kızdım ama tek yerden kırgın kaldım. aklın, kalbin ve bedenin sığabileceği incecik şişeyi ben buldum. söyleyemedim. unuttum.

niyetim laf çoğaltmak da değil. daha fazla kalp kırmayalım diyorum. bu sebeple sesim çıkmıyor, çıkmamalı. anlatamıyorum. çocuktuk. çocuk kaldık. çocuk ölecegiz.
allah belanızı versin.
herkes bu kadar yalnızım derken , aslında sanki kimse neden yalnız değil. ya da tam tersine.
insanlıktan hiç bu kadar tiksinmemiştim.
Yeter artık, yazar olmak istiyorum. Modlara selam.
yatmadan vantilatörü kapat. çarpmasın.
Saçımı kestim yine kendi başıma.
Kafam çok iyi. Sabahtan beri bu şekil vay anasını.
Çanakkale ile, 30 Ağustos ile 15 temmuzu kıyaslamayı bırakın artık lütfen. Facebook'ta, instagramda 15 temmuz ile ilgili paylaşılanlara inat son destanımız Çanakkale'idi diye paylaşımlar yapılıyor. Hepsi bizim düşmana dur dediğimiz ayrı ayrı destanlarımız. Birini büyütüp diğerini yermek, birinde ölenlere şehit deyip diğerinde ölenlere enayi demek kimsenin haddine düşmez. Bu vatan için can veren herkes şehittir.
Ne olursa olsun iyiysiyle kötüsüyle eskiye dair hiç bir şeyi atamıyorum.
Bu yüzden geçmişi hiç unutamıcam. Hayatıma ufakça dokunan insanlarjn bile fotoğrafını silemiyorum. Telefonum çöktü be. Yoksa bi insan neden en yakın arkadaşının dayısının karısının ankara havası oynarkenki fotoğrafını saklar ki?
En büyük kötülüğü yapsınlar silemiyorum. Bazıları bunu hasetliqueeten yaptığımı düşünüyolar ama hayır üstelik sadeve insanları değil biten tükenmez kalemi artık kullanmadığım düşüncelerimi bile saklıyorum.

Bundan belkide hatalarımın farkına varıp gözlemlemem aynısını yapmamam gibi çıkarımlarda bulunmam gerekirken yok lan yok dümdüz bombok bomboş sadece depolama alanı dolu yazısı.