Küçükken anneme destek olmak için evi köpek pansiyonuna çevirmiştim ve zengin insanlar tatile gittiğinde onların köpeklerine bakıyordum. Hepsi eve aliskindi ve kendi köpeğim çok kıskanırdı bu durumu çünkü o balkonda kalıyordu.
Aynı zamanda bahçemize gelen ne kadar kedi, köpek varsa onlara bakardım. Veteriner akrabam sayesinde kimsenin adını dahi duymadığı tür köpekler ilk önce benimleydi belkide. Yani dalmaçyalımda, danuamda, labradorumda, saint bernardımda, Çin aslanımda, dobermanımda oldu. Hepsiyle çok güzel günlerim geçti. Hiç korkmazdım. Saldırganda yetiştirmezdim.
Hepsinin karakterini iyi tanıdım. Evimde kedi de baktım. Kısacası benim kadar çok hayvanla içli dışlı yaşamış insan nadirdir. Ancak sokak köpekleri konusunda fikrim değişmiyor ne kadar tatlı olurlarsa olsunlar bir araya geldiklerinde tehlikeli oluyorlar. Hiçbir hayvana zarar verilmesini De asla istemedim.
Çocukken de öyle olmamın nedeni merhametimdi. Hiçbir hayvana "bu benim hayvanım değil buna yemek vermeyeyim" dememiştim.
Benim anlatacak çok bir şeyim yok. Oğlumun Okulu ve aile vs. Vs. Yıllardır da sözlükte idare edildiğimi düşünüyorum. Yoksa entrylerimin yarısı insanların enerjisini düşürecek cinsten bende farkındayım.
(bkz: swh)
