En sevmediğim huyum. En büyük tepkim. Normalde cok konuşan insanlar icin susmak cidden büyük bir tepki oluyor. Biri sizi susarak cezalandırıyorsa acayip kıvranıyorsunuz.
Susmak en güzel çözüm bence.. Boğazda biraz düğüm bırakıyor sadece, onun haricinde çok güzel bir çözüm.. Biri bir şey diyince susuyorsun mesela, bir şey söylemediğin için cevap da veremiyor.. On numara iş.. Biri kızarsa susuyorsun, konuşsan daha fazla sinirlenecek, o yüzden öfke limiti koymuş oluyorsun.. Sinirlenince, bir şeye kızınca veya bozulunca susuyorsun, “siktir git ne bok yersen ye, cevap bile vermiyorum bundan sonrasını sen düşün” gibi bir şey demiş oluyorsun..
Çok amaçlı, her derde deva..
Genellikle yapmayı tercih ettiğim eylem. Ya da o kadar içi boş konuşuyorum ki asla kendimle ilgili bir bilgi vermiyormuşum dışarıya.
Fakat siz böyle yapmayın çocuklar. içinizde hiçbir şey tutmayın, siz üzüleceğinize o üzülsün.
Savruk bir yazı oldu aman boşverin.
Anlayana cevap aslında ama anlamayan beyni basmayan insanlar için ayrılık sebebi. Sunmaktan bile ayrılık sebebi çıkartan insanlar var düzeltmek yerine. Sokayim böyle aşkın izdirabina.
Karşımdakine günlerce dil döksem de anlamayacağını ya da fikrinin değişmeyeceğini farkettiğimde yapıyorum genelde. Susmak ve bilmiyorum diyebilmek bence insan ilişkilerinde çok iyi bir adım.
içten içe söyleyecek çok şeyi olmaktır aslında. Ama kişi bilir ki anlaşılamayacak o zaman susmayı tercih eder. Hiçbir şey yokmuş gibi derin bir sessizliğe gömülür. içten içe haykırışların delilidir bu. Susmak, Anlaşılamamak yıkımıyla başlar.
kırmak istemediğim zaman susarım, içime atarım soyleyeceklerimi kimseyede bahsetmem
gerekirse kan kusarım, kızılcık şerbeti ictim derim yine de konuşmam.
