"evet, sonsuzluğun görüldüğü yerde secde başlıyor ve orada acılarla yeisler sona eriyor. sonsuzluğa mahkûm olduğumuzu gördüğümüz ve bunu anladığımız zaman hayata mahkûm edilişimizin sebebini anlıyoruz. hayatın değersizliği hakkındaki bütün sayıklamalar, bunaltıcı kâbuslar, sonsuzluğun fermanını okuduğumuz anda eriyip kayboluyorlar. mahkûmiyet sandığımız hayat faciasının gerçekte bize sunulmuş ilâhi imtiyaz olduğunu ancak o zaman anlıyoruz. sonsuzluğun neşvesi, ebedilik müjdesinin sevinci içinde yunus’larla mevlânaların yakaladıkları bu hakikatin idraki, insanı şaşırtıp ona “enel hak” dedirtirse hiç yadırganmamalı. dünyayı bir karanlıktan ibaret bilerek hayata başlayan körlerin arasında, hiç günün birinde gözleri açılarak onlara arzu renkleriyle ışıkları dolduğu zaman kamaşmayacak göz var mıdır?”
nurettin topçu, hareket dergisi, vıı / 74, şubat 1972
Hayal edilemeyen sey. Evrende sonsuzluklar nerede var? Bigbang ani ve kara deliklerin merkezi. Buraya dair bir fikrimiz var mi? Henuz yok. Belki bir gun sonsuzluk diye adlandirdigimiz olaylarin aslinda oyle olmadiklarina sahit oluruz. Oluruz derken insanligi kastediyorum. Cunku biz o zaman coktan yagmur damlalarina karismis olacagiz.
kesinlik içermez. mesela kara delikler... neden uzay-zamanı sonsuza büktüğü düşünülür? çünkü d=m/v formülünden kütle artı sonsuza ve hacim sıfıra yakınsar. işte bu yakınsama durumu matematiksel olarak eşitliğin diğer tarafına "sonsuz" şeklinde yansır. eğer yakınsama değil de kütle sonsuz hacim sıfır olsaydı ki o zaman "tanımsız" sonucuna ulaşacaktık. olay buradan kaynaklanıyor. yani ortada bir matematiksel yaklaşım var ve bilimin üzerine kurulu olduğu disiplinlerden biri de matematiktir. kara delikler uzay-zamanı sonsuza büküyor çünkü böyle bir yakınsama var. eğer denklemler dışında gözlemler sonucunda net bir bilgi elde ederseniz o zaman da sonsuzluktan bahsedemezsiniz. bilgi edinimi demek uzay-zamanın bir noktada sonlandığının bilgisine erişmek demektir. zaten konu kara delikler ise net bir bilgi edimi de imkansızdır. evren ve içerdikleri tamamen deterministik değil çünkü.
bu ifade nasıl tespit ediliyor veya bir şey nasıl sonsuz olarak tanımlanıyor ?
bir şey eğer gerçekten sonsuzsa, hiç bir zaman sonsuz olduğunu tespit edemememiz gerekir. peki sonsuz olduğunu tespit edemiyorsak nasıl "sonsuz" oluşundan emin olabiliriz ?
Korkunçtur, düşünmesi acı verir. Beyin "dur lütfen, daha fazla zorlama beni" der. bana da Sonsuzluk diye bir şeyin olması kaçınılmaz gibi geliyor nedense. işte, belki de ileride inancımın oluşmasına zemin hazırlayacak olan da sonsuzluk fikridir.
şimdi ki hayatta sonsuz diye bir şey yoktur. hiçbir şeye özgü değildir. her şeyin bir sonu vardır.
insanoğlu makinalar yapıyor mesela, en basitinden araba.
araba çalışır ama sonsuza kadar çalışamaz, benzini biter, benzin doldururuz ama benzin de sonsuz değildir.
motor arızalanabilir, arızayı giderebiliriz fakat sonuna kadar giderilemez illa ki bi patlak verir.
sonsuzluk kavramı bence ölümle son bulur. ölümden sonra başlayacak olan hayat sonsuzdur. yani sonsuzluk kelimesi öldükten sonra aktifleşir.
hep merak etmişimdir sonsuzluğu içimde hissetmek istemişimdir, ölüm sonsuzluğa açılan kapı mıdır yoksa bir bitiş mi ? bizi var eden kim ? programı kuran kim ? aklımda deli sorular...
"Matematikçi değilim ama şunu biliyorum sıfır ve bir arasında sonsuz sayı vardır. 0.1, 0.12, 0.112 ve sonsuza kadar giden sayılar. Elbette sıfırla iki arasında daha büyük sonsuzlukta sayı vardır veya sıfırla bir milyon arasında. Kimi sonsuzluklar diğer sonsuzluklardan büyüktür. Sevdiğimiz bir yazar bize bunu öğretmişti. Sevgilim, minik sonsuzluğumuz için sana ne kadar minnettar olduğumu anlatamam..."
aynı yıldızın altında...
Üç kere üç dokuz eder
Bilirsin
Birin karesi birdir
Karekökü de
Bilirsin
"Mutlu aşk yoktur"
Bilirsin
Ama baharda ya da dışarıda
Sonsuz Göğün altında
Aşkın aşkla çarpımı
Garip bir şekilde
Hep sensin
Karekökü de yoktur
Beğendin mi?
özellikle evren açıklanmaya çalışılırken her daim ortaya çıkan sonsuzluk kavramı yine özellikle canımı sıkan şeylerden biri olmuştur. tamam, belki her zaman canımı sıkmıyor bu durum ve normal insanlar gibi hayatımı idame ettiriyorum kabul. yine de yalnızca bir alafranga tuvalet üstü ile kısıtlı kalmayan; kadınların neden bu kadar karmaşık ve femme fatale varlıklar olduğuna, gerçek aşkın ve sevgiyi aramanın aslında bir aptallıktan başka bir şey olmadığına ve bu yüzdendir ki çoğu zaman realizmin kollarının aslında ne kadar da sıcak, tatlı ve doğru bir yer olduğuna fakat öte yandan ara sıra sırf malum tinsel konularda aynı hatalara düşmeyeyim diye büyük bir ciddiyetle ve bağlılıkla kullandığım ve yine sırf bu yüzden ruhumun yavaş yavaş eksilerek piçleştiğini bana hissettirip beri yandan da şahsımı düşündürüp üzen bir kaçış yolu olduğuna dair düşünüşlerimden arta kalan o küçük zamanlarımda sonsuzluğun kesin ve net bir tanımı mutlaka olmalı diyorum kendi kendime. sence de var mıdır dersin?
şimdi... kafanı daha baştan sikip attıysam senden özür dileyerek konuya henüz daha yeni gelmiş bulunduğumu hatırlatarak o kallavi sonsuzluk kavramına ufaktan giriyorum.
evrenin sonsuzluğa doğru genişlediği, bir kara deliğin kütlesinin ve hacminin sonsuza doğru gittiği, mükemmel yuvarlaklıkta diye tabir edebileceğimiz bir kadın poposunun dahi hiçbir şekilde tam bir yuvarlak olmadığı ve bunu sonsuz sayıda köşegenler ile açıklayabildiğimiz bir evrende yaşıyoruz. yani evrenin mevrenin falan sonsuzluğunu geçtim, o mükemmel olarak adlandırabileceğin yuvarlak kadın poposunu bile maalesef ki ucu sivri ve keskin hatlarla ifade edebiliyoruz ve hiçbir zaman o mükemmel popoya ulaşamıyoruz. yuvarlak diye bir şey yok aslında evet. işte bazen matematik benim için böylesine katı, zavallı ve zarafetten yoksun bir şey oluyor. tabii ki genel olarak bu durum onun zarafetine gölge düşürmüyor zira öte yandan da bir çok şeyi açıklamamıza yardımcı olan da yine onun gücü ve zarafeti.
sonsuzluk dediğimiz kavramın özü aslında bambaşka bir aleme açılan bir kapı mıdır diye de düşünmüyor değilim. başka bir alem derken şunu kastetmek istiyorum: bildiğimiz sonsuzluk kavramı aslında özünde sonsuzluk olmayıp başka bir yüksek boyutlu gerçeğin bizim boyutumuza bir sonsuzluk olarak yansıması olabilir mi? işte bu durumda sonsuzluğun özünün olduğu boyutta tamamen başka kurallar geçerli oluyor haliyle. bildiğimiz matematik aynı matematik olmuyor. yani bildiğimiz matematikten tamamen uzak olan bir şey başka bir takım şeyleri tanımlayıcı bir rol üstleniyor. bu da bizi multiverselere, yani çoklu evrenlere götürüyor. tamamen farklı fizik yasalarıyla farklı matematik formüllerinin hakim olduğu, sik kadar uzun boylara sahip olup silikondan yapılmış popolarımız ile düşünüp kavisli ve seksi kafalarımız ile oturduğumuz, gezegenlerinde yer çekimi yerine yer itiminin olduğu ve zamanın tersine aktığı bünyamin battınımsı evrenler... evet tamam bu paragraf fazlasıyla şahsi bir yorum oldu, üstelik farazi bir fikir ve bir dayanağım bile yok, farkındayım. yine de ufuk açıcı bir fantezi ürünü olması bakımından bunu buraya bırakıyorum.
sonuç olarak finitizm, yani sonluluk demek aslında bir bakıma her şeyin çözülmüş olması demek değil midir? her şeyin tamamen çözülmüş olduğu ve sonlu matematiksel denklemlerle ifade edilebilen bir sistem düşün. bu durumda da eğer varsa tanrı dediğimiz kavrama da ulaşmış olmaz mıyız? artık en kadim olanı yakaladık ve her şeyin sonundayız. peki ya bundan sonrası? merak denen olgu körelip yittikten sonra neler olacağını hiç düşündün mü? sırf bu yüzden sonsuzluğun hep bildiğim sonsuzluk olarak kalmasını yeğleyebilirim ve sonluluğu kati surette istemeyebilirim. sürekli bir merak içerisinde öze ulaşmaya çalışmak bana bir insan olarak varlığımı hatırlatan yegane şey olurdu sanırım. işte sırf benim gibi zavallı bir insanın bu düşüncelerinden dolayı sonsuzluk kavramı başka bir boyuttaki bilinmeyen bir özün tezahürden çok özün tamamen kendisi olup ulaşılamayan olarak kalmaya devam edecek, etmeli de.
sanırım kafalarımız yeterince sert bir şekilde düzüldüğüne göre artık gidip kendime bir çay koyup sigara yakabilirim. zira yaşamda dengeyi korumak da çok önemli bir şey. öyle ki bir zamanlar değer verip de sevdiğim insanlar beni terk edip içimde yarattıkları sonsuz boşluklardan kendilerine hiçbir pay almadıklarında da gidip bir çay koyup sigara yakmıştım ben. hayat işte ne tuhaf, sonsuzluk falan.
Sonsuzluk Kervanı,'peşinizde ben,
Üç ayakla seken topal köpeğim! '
Bastığınız yeri taş taş öpeyim.
Bir kırıntı yeter kereminizden!
Sonsuzluk Kervanı, peşinizde ben...
Gidiyor, gidiyor, nurdan heykeller...
Ufuk, önlerinde bayrak kulesi.
Bu gidenler, Altın Kol Silsilesi;
Ölçüden, ahenkten daha güzeller.
Gidiyor, gidiyor, nurdan heykeller...
Sonsuzluk Kervanı, istemem azat!
Köleniz olmakmış gerçek hürriyet.
Ölmezi bulmaksa biricik niyet;
Bastığınız yerde ebedi hasat.
Sonsuzluk Kervanı, istemem azat.
