artık ben de onlardan biriydim. kafa tokuşturuyor, takım faça giyiniyor ve kurtlar vadisi izliyordum. kendime, anladığım kadarıyla ülkülerin yoyosu olan tespihlerden aldım. sigaraya da başladım, elimde güzel duruyor. asla ülkücülüğün ne olduğunu araştırma gereksinimi duymadım. nasılsa arkam sağlamdı, kimse bana yandan yan gözle yada profilden dik dik bakamazdı. canımın istediğine posta koyuyor, canımın istediğine bi posta atıyor, canımın istediğini pataklıyordum. sürü psikolojisi ile takılıyorduk.
bir gün reis bana " bak kardeşim, iyi bir ülkücü olmanın ilk şartı solcuları dövmektir. artık milli olmalısın. " dedi. sonra kampüsü dolanarak fellik fellik solcu aramaya başladım. ama bilmiyordum ki solcu ne demektir, kimlere denir, ne yaparlar. tam da kıçımı avuçlayıp dönüyordum ki ne göreyim? olay vardı, sağcılar ve solcular birbirine girmiş. sonra allah ne verdiyse daldım solculara. kendimi kaybetmişim, kız-erkek ayırmadım. kavga bittiğinde ise yüzümde gerçek bir ülkücü olmanın verdiği mutluluk vardı.
