Demin yanaklarıma gözyaşı seli bırakarak sonlanan dizi. Bir tuhaflık var be bu ne doğallık böyle bu ne acının her hali her rengi? Lütfen izleyiniz ki hayatınız boyunca yakalayamadığınız, anlayamadığınız gerçekleri sizin yüzünüze de sertçe vursun. Her karakteri bir parça içinizde taşıyabileceğiniz nitelikte yazılmış, oynanmış, konuşturulmuş ve susturulmuştur. Hayatımıza nasıl sıçabileceğimizi, nasıl kendimiz yerine olmadığımız bir insan gibi yaşabileceğimizi, kendimizi aramaktan ne kadar yorulabileceğimizi, neler kaybedebileceğimizi, neleri doğuştan kaybettiğimizi iliklerinize işleyerek son bulan dizidir. o final nedir o final?* Beni hayli kırmıştır. bir hayatın* bu kadar sessiz var olması ve yok olması beni baya kırmıştır ya.
Gelmiş geçmiş en iyi senaryoya sahip olan dizidir. Finali o kadar iyiydi ki ulan keşke hafızamdaki yerini silip birkaç yüz kez daha izleyebilsem dedirtmiştir.
az önce bitirdiğim mükemmel ötesi dizi. ilk kez bi dizi için ağladım , o nasıl bir finaldir öyle ya. izlemeyi düşünen varsa hiç düşünmesin , direk izlesin.
Dünyada ölümden başkası yalan!, Alan Ballın da Everything ends diyerek onayladığı ölümden kaçış yoktur teması durumu biraz daha aşina hale getiriyor. Bazılarınız ölüm, cenaze kelimelerinden daha zombi ve korku temalı bir şeyler anladıysa hemen geri alsınlar, hiç ilgisi yok. SFU, basit bir cenaze evi işletmeciliği ya da alışılmış ölü gömme-yakma temasıyla izleyiciyi, altını çizmekten yorulduğunuz cümlelere sahip bir kitaptan çıkmışçasına zihinleri allak bullak eden diyaloglarla, var oluşçuluğun en çetrefilli ve ağır yollarından geçirerek; yıllardır sorgulanmadan kabullenilmiş sözde gerçeklikleri yüzüne çarparak; kesinlikle ahlak bekçiliği yapmayarak, ideal niteliğinde doğru ve iyi olan bu yol propagandası yapmadan final bölümünün son saniyesine hatta onun da ötesinde çok yoruyor, çok ağlatıyor. Ne ayağınızı koltuğa uzatıp, çayınızı yudumlarken günün stresini atmanıza yardım edecek bir TV programı ne de okul yorgunluğunu çıkarırken arka arkaya 3-5 tane yenilebilecek bir kara mizah dizisi. Haneke, kendi filmlerini seyirciye keyif vermek yerine onları rahatsız etmek amacıyla yaptığını söylerken, Six Feet Under da seyirciyi kesinlikle yoran ve rahatsız eden tarzıyla bulanık ya da tıkanmış zihinleri açıcı ve aydınlatıcı bir işlev görüyor.
çekilmiş en iyi dizi olduğuna şüphe yok. her bölümden sonra kendimi daha dipte hissediyorum. daha fazla üzülmeye gücüm kalmadığından ve son 8 ölümü kaldığı için sonunu bildiğim halde izleyemiyorum. bitmesi, o sonu tekrar görmek acı veriyor.
final bölümünün son on dakikasıyla tüm bir hayatı anlatan gelmiş geçmiş en iyi dizi. uzun sandığımız yanılgı ve de yanılsamalarla dolu parçalanmış anların içine yüzlerce şey sığdırıyoruz farkında olmadan. her gün karşılaştığımız, içinde yaşadığımız şeyler ve durumlar tüm gerçekliğiyle içimize çarpınca fark ediyoruz acının boyutunu. dayanmak zorunda bırakılmayı... ertelemenin anlamsızlığı, salt duyguyu yaşayabilmenin imkansızlığı, olmak istenen ile olmaktan bir delicesine korkup kaçtığımız şeyin aslında dip dibe olduğunu görmemiz ve ne kadar inkar etsek de olmaktan kaçtığımız ya da nefret ettiğimiz şeyin ta kendisi olduğumuzu fark ettiğimiz an... bir dizi insana bu kadar çok şey fark ettirmeli mi bilmiyorum. kafamda dönüp duran sahneler ve diyaloglardan ziyade beni içine attığı girdabın derinliğini düşünüyorum.
--spoiler--
You can't take a picture of this, it' s allready gone
--spoiler--
finaliyle ağlatmıştır, sorgulatmıştır ve kimilerine sigara yaktırtmıştır. bu dizi o kadar içimizdedir ki, izlerken karakterlerin hissettiklerine asla yabancı kalamıyoruz. ne zengin, üç katlı villasında güllük gülistanlık yaşayan para babaları var bu dizide ne de her istediği alınan, her şeye sahip olabilen gençler var.
ama bu dizide gerçeğin ta kendisi var. asla değiştiremeyeceğimiz hakikat: ölüm.
bu diziyle ilgili sayfalarca söylemek istediğim şey var esasında. her bölüm hikayenin içine öyle giriyorsunuz ki, dışardan izleyen biri olmaktan çıkıp yaşamaya başlıyorsunuz. final sahnesini izlediğim an kafamda o kadar net, her anını tasvir edebilirim. dakikalarca bakıp kalmıştım ekrana yaşlarla. sonrasında uzunca bir süre breathe me dinleyememe başlıyor. hala breath me'yi açıp dinlemeye korkarım.
yeni yeni tanımaya başladığım birine ilk sorduğum sorulardandır six feet under'ı izleyip izlemediği.
tüm sezonları izleyip bitirdiyseniz artık her diziyi bununla kıyaslayabilirsiniz. bu dizinin doğallığına, inandırıcılığına ve samimiyetine yaklaşan bir dizi daha bulamadım. ilk birkaç bölüm sıkıcı gelebilir, eğer sabredip devam ederseniz, tüm sezonları bir an evvel bitirmek isteyeceksiniz.
