aşırı sevmek ve nefret etmek arasındaki ince çizgiyle alakalı bir konudur. herşeyin aşırısının zararlı olduğu kuramını destekleyebilir. sevgi aşırı olduğu için nefretin tepkileri de büyük olabilir. nefreti hisseden kişi kendinden çıkıp başka biri olabilir ve kendine dönünceye kadar yaptıklarının farkına varamaz.
ikisi de insana özgü duygular olduklarından zaman zaman birbirlerine karışmaları çok doğal iki duygudur sevgi ve nefret. ve büyüttüğünüz sevgi ne kadar büyükse nefrete dönüşme olasılığı da o denli fazladır.
çeşit çeşit nedenlere dayalı eylemdir bu. kimisi numaradandır, işte maksat "ne ayşe mi? aq onun, nefret ediyorum" diyerek etrafa umursamıyorum imajı çizmektir, yenirse tabi.
bazen de masumca beslenen arkadaşlığın karşı taraftakinin adam olmamasının farkedilmesi üzerine yaşanır, sevgi o arkadaşın davranışları nedeniyle yeniden düzenlenen fonksiyona bilinmeyen x olarak girer ve anlamı nefret olan y'yi çıkarır. hakettiği kadar, kimileri de nefreti hakeder işte, suç bünyede olmaz.
nihayetinde sevilene karşı bambaşka da olsa bir duygu sahibi olmak anlamına gelir ve hala önemsemektir.
o nefretin damarlarına kana karışıp aktığını hissederken kayıtsız kalabilir misin nefretin odağına? kalamazsınız, kalamam. tehlikelidir, nefret geçene dek aslında hiç bir şey bitmemiştir.
gerçekleşmemiş, gerçekleşemeyecek durumdur. sevgi, içinde bir çok olguyu da beraberinde taşır ne de olsa. güven, bağlılık, saygı gibi. tüm bunları beslediğiniz birinin, size ondan nefret etmenize sebep olacak bir harekette bulunması zor bir ihtimaldir. ne de olsa bütün bu kavramlarla birlikte oluşan sevgi, öyle kolay hissedilecek bir duygu olmasa gerek. buna rağmen sevilen, seveni hayal kırıklığına uğratmışsa, problem sevgiyi duyandadır herhalde. kişi aslında sevdiğinden değil, kendinden nefret eder.
halbuki aşk öyle midir? çok çabucak sizi sarıp, çok çabuk elini eteğini çeker zerrelerinizden. ancak aşk nefrete dönüşebilir bu yüzden.
(bkz: aşkın nefrete dönüşmesi)
hiç sevmemiş yada en başından beri nefret etmiş olan sevgiliye, yada eski sevgiliye söylenebilecek en güzel yalandır..
-seviyordum ama artık nefretim daha ağır basıyo..
hadi lan ordan....
uzun zaman alan olgu. birliktelik sürerken aşk gözünüzü kör etmiştir, pollyannacılık oynarsınız bir bakıma kötü yönlerini görmemek için, kendinizi kandırırsınız sürekli, sevmediğiniz, sevemediğiniz yönlerini görmezden gelirsiniz soğumamak adına. bu kadar direnmenin sebebi her ne kadar kötü yönleri olsa da, sevdiğiniz, hoşunuza giden yönleride vardır elbette ama ilişki alışkanlık boyutuna girince, pollyannacılık oyunu biter siz farkında olmadan ve karşılıklı sorunlar başlar.
anlaşamadığınız için medeni şekilde ayrılmak sevginizin boyutunu değiştirir sadece, artık sevgili değilse bile, özel duygular paylaştığınız, sizden sonraki hayatı için mutlu olmasını temenni edeceğiniz, insan olarak, arkadaş olarak sevgi duyacağınız biridir eski aşkınız.
"sevginin nefrete dönüşmesi" için, çok sevmiş ve aldatılmış olmak gerekir. eski aşkınız artık sizin için arkadaş eskisi, insan eskisi, bir zamanlar sevdiğinize bin pişman olduğunuz nefret ettiğiniz biridir.
sevgiye karşılık bulmak zordur, ama nefretin karşılığı hep vardır. aslında sevdiğini kaybetmemek için nefret eder insan, hatta karşısındakinin ölmesini, geberip gitmesini diler içinden. bir nebze olsun daha rahat hissedeceğine inanır.
kişinin kendisini "arkadaş nasıl sevmişim o kadar ya?", "nasıl katlanmışım onca zaman?" gibi sorularla sorgulaması durumudur. bok yoluna gitmek veya doğru yolu bulmaktır, bünyeye göre değişir o.
olmaz olamaz olabilemez nefrete dönüşen sevgi zaten hiç sevgi olmamıştır,nefret edilen eski sevgili ise zaten gerçek anlamda hiç sevilmemiştir.işler kotuye dondugunde bile sevdigin insanın geçmişten gunumuze gelen en küçük iyi bir hatırası dahi hatırlandıgında o sozde nefretin ustune bir çarşaf çekmeye yeterlidir.
