hoşa gider. ismimle hitap edildiğinde, özellikle ciddi bir vurgu yapılırsa, çok hoşuma gider.
zaten söylemeye gerek var mı? istenildiği inkar edilsin, insanın kendisini hatırlaması, bilmesi, görmesi, fark etmesi için bir ötekiye muhtaçtır. bana -çatlak bile olsa- ayna tutacak birine ihtiyacım vardır. ismimi duymayı sevmemin, bununla bağlantısı olduğu düşüncesindeyim.
Daha samimi olduğu andır.
ismin onun dudaklarından çıktığında "aşkım, canım, bebeğim.." gibi klişe sevgi sözcüklerinden çok daha özel bir hal alır. Muhtemelen.
Vicik vicik sekilde hitap etmesinden bin kat iyidir illa sevgisini hissettirecekse isminle hitap ederken bile bunu yapabilir, tinisini ayarlar o duyguyu verir. Askitom balim bocegim cicegim gibi karin agrisi sozlere ihtiyac yok. Onceki sevgilim bundan anlamayan bir hiyardi malesef.
eğer, aşkım böceğim kertenkelem miç miç miç gibi ilişki adı altında sürekli kusan tiplerden değilseniz, hayatın doğal akışı içerisindeki en olağan şeylerden biri olmuştur ve sevgiliniz isminizle hitap etmiştir. manyak mısınız lan ?
Benim icin Genellikle her andır. Sevgililerime aşkım cicim demisligim cok az ki büyük bir aşk soz konusu değildi. Yanlış hatirlamiyorsam iki kisiye soyledim birisi de demedigim icin benimle tartışıyordu. Şart olmaması gerekendir.
Bir gün gelir,
Canımlar, aşkımlar, hayatımlar, bebeğimler biter ve geriye bir tek adın kalır…
Herkes gibi bakar sana, herkes gibi çağırır… O sana adını söyledikçe için acır. Sesini duyarken özlersin onu. Deli gibi seversin, kuru bir ‘aşkım’ deyişine hasret kalırsın… Bir gün gelir 'seviyorumlar’ biter, geriye yalnızca adın kalır…
Sevgilim dediğin birinin sana adınla hitap etmesi, gitme vaktinin geldiğini hatırlatır.
Çünkü, artık sana söyleyecek başka bir kelime kalmamıştır…
