sevgili değil de ruh ikizim olsa mutlu olurdum. illa karşı cins olmak zorunda değil. iyi bir dost olsa da yeter benım için. vefalı ve vicdanlı olmasıda yeter. güzel zaman gecırmek yalnızca karşı cıns ıle, cinsellikle olmuyor. konuşup, konuşulanlardan keyif almak gerekıyor. tabi burada insanların hayata bakış açısı gün yüzüne çıkıyor. ego tatmini, libido, değişik tripler vs.. bunlar için sevgili istemek acizlikten başka birşey değildir.
sevgilim olsa mutlu olurdum. sabah aksam derdimi tasami cekicek olan o. lakin sevgilimin pek mutlu olucagini sanmiyorum.
edit: birde onu dusunun. yazik.
https://galeri.uludagsozluk.com/r/1162982/+
bunca soruya ve kuşkuya, hatta daha fazlasına hayatında yer varsa ve kafanı meşgul edecek başka sorunun yoksa eminim mutlu olamazsın..
Aksine Sevgilim olsaydı şu an hissettiğimden çok daha mutsuz hissederdim. Çünkü başkalarının ilişkilerinde şahit olduklarıma göre sevgililik olgusu bir hevesle başlayan, kavgalar, anlaşmazlıklar ve duyguları tüketme sonucu oluşan sıkılmalarla sonlanan bir oyalanmaydı. Kimsenin beni gerçekten sevdiğine ya da sevebileceğine dair güvenim olmadı. Kimseye güvenmedim ve o hislerine güvenmediğim insanlara karşı da hiç bir şey hissetmedim. Hissiz değilim, lisedeki platonik halimden yola çıkarak hislerimin olduğuna inanıyorum. Ancak şu karşılıklı aşk olayı benim için ütopik bir şey.
