antidepresan etkisini gösterinceye kadar (2 ila 3 hafta);
bol bol anneyle telefonlaşmak (hep işin düştüğü zaman arıyosun, ayıp ama!),
ilk iş; onu hatırlatan tüm eşyaları göz önünden kaldırmak (atmaya kıyılamaz, biliyorum.),
mümkün olduğunca yalnız kalmamak (arkadaşlar ne güne duruyor?),
bol bol içip, yatağa yattığında onu düşünmeye fırsat kalmadan sızıvermeyi garantilemek,
onunla gittiğin yerlere gitmemek (en acılı kısmı beraber gittiğiniz mekana tek başına ya da başkalarıyla gitmektir bence),
mümkünse yeni hobiler edinmeye çalışmak,
çalışıyorsan fazla mesai yapmak,
halihazırda beklemekte olan ya da yeni tanıştığın bilumum adamla/kadınla flörtleşmek, aşklaşmak (her bünye kaldıramaz, size uygunsa deneyiniz.)
çözüm bulamadığım yalnız iki mesele var.
birincisi; rüyanda onu görüp uyandığında ne yapacaksın? (kesinlikle dünyanın en berbat hissi!)
ikincisi; eğer gerçekten depresyona girecek kadar üzülmüşsen sabah uykusu denen bir şey kalmaz, saat 6 oldu mu açılıverir gözlerin kendiliğinden. sabahın köründe kimseyi arayamazsın, içemezsin, hobi mobi dinlemez bünye.. o zaman ne yapacaksın?
işte bunların çaresini bilmiyorum. yürüyüşe filan çıkabilirsin. ya da araban varsa atla arabaya şöyle bi dolaş. yok bunları yapamıyorsan da geç pencerenin önüne, yak bi sigara ve acının keyfini çıkar...
birincisi: içmek...ikincisi: toparlanmak: üçüncüsü: daha çok içmek...dördüncüsü: toparlanamamak. böyle bir iki hafta geçirdikten sonra normal hayata dönmeye çalışmaktır. bir de arada bir yemek yemek lazımdır ölmemek için.
seni zerre önemsemeyen [önemseseydi bırakmazdı] biri için hala ''nasıl olur da onu unutabilirim acaba?'' diye düşünüyosan eğer çok işin var demektir. hayat zor, sağlam durmak gerek. arkana bakarsan önünü göremezsin.
yaşadıklarınızı ve ayrılmasaydınız yaşayacaklarınızı düşünüp bir süre acı çekmek sonra da toparlanmak. bu süreçte aile, dostlar ve arkadaşlar çok önemlidir.
