"sevgi, merhametin adı olmalı!" üşüyen sevgilinin omuzlarına çıkarıp konulan ceket sevgidir öyleyse.
"sevgi, aynı lisanı konuşmanın adı olmalı!." gürültü içinde birbirini duymakta zorlansan bile sadece onun kelimelerini seçip çıkarmak, anlamlı cümleler kurmaktır. öyle mi?
"sevgi,diz dize oturup birbirinin gözlerinin içine bakmak olmalı!" demek ki konuşmak sevgiden değil, susmakta bir parçası.
"sevgi, yanyana durup aynı hedefe bakmak olmalı!" amaçların farklı yönlerde olması sorun değil o zaman, önemli olan onları birleştirmek, ufukta nokta haline getirmek.
"sevgi, birbirini gerçek ve mecaz anlamlarda sarsmamak olmalı!"
iki gönül buluştuğunda sevgi oradadır. Ve sevgi simyasal bir olgudur... tıpkı hidrojen ve oksijen bir araya geldiğinde, su gibi yeni bir şeyin oluşumu gibi. Hidrojenin ve oksijenin olabilir, eğer susamışsan hiçbir işine yaramayacak. oksijene, hidrojene sahip olabilirsin, ama susuzluğunu gideremezsin. sevgi olduğunda ancak, iki gönül buluşup, bütünleştiğinde yeni bir simyasal nitelik doğar Sanki tüm varoluş durmuş gibidir, hareketsiz... yaşanan an, varolan tek an olur. Sevgiyi yaşayan bir insan için ölüm bile herhangi bir şey ifade etmez ki...
tek taraflı olmasıyla insanı yaralarken, karşılık bulunmasıyla insanı melek milsali kanatlı yapıp, bir anda uçurabilen histir.
güzel şeydir vesselam sevgi, sevmek, sevilmek, birinin yüzünü düşünüp gülümsemek, elini tuttuğu anı hatırlamak vs. iyi de ya içinde sevgi beslerken karşılık bulamazsa insan... o zaman ne yapar? ne mi yapar? tabiki; koca bir hiççç... öyle sırtından vurur ki adamın, kimi zaman beraberinde birçok mutluluğu getirmesinin yanı sıra ağır bir acıyı da peşinden sürükler. yani demem o ki her zaman mutluluk vermez insana. karşılığını bulunca anlamlı hale gelir bir anda. kişi eğer bulamazsa zordur her şeye rağmen karşılıksız sevgi beslemek. sonuçta karşındakini insan olduğu için sevmiyorsundur sadece. her hatırladığında, her sesini duyup, mesajını aldığında için titrer bir anda. sokakta top oynarken başı okşanan sıradan bir çocuk değildir o senin için. zaman zaman bir güzel sözü kolaçan edilen biridir içten içe. her ne kadar umursamaz, sallamaz bir hal içinde olunsa da kendi kendini yemeye sebep bir duygudur. gururla sürekli çatışır ama ayrılamaz da*
hiç olmayacak kişiyi, hiç olmayacak anda, hiç olmayacak yerde bulmaktır belki de*. bundan dolayı hiç olmayacak bir sevgi olarak adlandırılır insanın yüreğinde. acı verir, üzer, yıpratır ama her daim ayakta kalma çabası içinde gülmeye mecbur bırakır insanı. insana deliliğe sürükler, yapmayacağı işleri yaparken buldurur kendini. karşılık beklenmez gibi durulsa da insanın yüreğinin köşesinde gene de bir arzu, bir ukdedir. "keşke"lerle, "olsa ne olurdu sanki" gibi cümlelerle derinden derine sarsar adamı.
güzeldir ama her zaman güzel gelmez insana ne yazıkki...
Aslında hayatın her dakikasında dolu dolu yaşayıpta ne olduğunu bir türlü tarif edemediğimizdir sevgi...bir çoğumuz büyük bie sevgi seliyle karşılaşmadığımız zaman göremeyiz etrafımızdaki o kocaman çemberi.
Oysa kimi zama sıcacık bir dokunuşla somutlaşan bu duygu, bazen dolu ve anlam yüklü bir yüz ifadesinde, bazen tatlı bir tebessümde, bazen insanın içini ısıtan deniz mavisi gözlerde, bazende ta içine işleyen yok olmak üzereyken hrşeye sımsıkı yeniden başlatan , adeta "seni seviyorum" diyen dopdolu başkışlarda saklamıştır kendini... ve ancak siz onu bulup çıkardığınızda hiç olmadığı kadar pervasızca hissettirir varlığını benliğinize..Öyle şımarık , muzur ve sihirlidirki sevgi; en mutlu anı ölümsüz yapan bir fotoğrafta hayat bulur ve yıllar sonrada olsa çıkarıldığı tozlu çekmecesinden göz kırpıştırır size ve yeni güne.. Siz onu firar zannedeip kayıplarda ararken o size bir çift badem gözde merhaba diyebilir..ve tabii bir o kadarda naiftir , kırılgandır... bazen bir sözde yitirebilir umutlarını ve bir damla gözyaşıylada söndürebilir sevinçlerini...Yeri doldurulmazdır sevgi gözlerinizi kapattığınızda boşlukta hissedersiniz kendinizi onun sizi terketmişliğide... Öyle umarsızdırki sevgi ; ağlamaya hazırlanan dolu dolu olmuş gözlere aldırmadan bir tebessüm bırakır dudaklarınıza...Ve en güzeli öyle pervasızdır ki; en hazırlıksız zamanınızda kıskıvrak yakalayıp öylesine dolarki kalbinize, beyninize, benliğinize, sessiz sedasız kabul eder, çoğu zaman konuşmadan yaşarsızın onu..konuşmadan kabul edersini getirdiklerini, verdiklerini, vermediklerini..Kızmadan sevecenlikle seyredersiniz oyun bozanlıklarını..kimbilir belkide hep daha fazla sizin olmasını istediğinizde size itiraz etmeyişinden, karşılık beklemeyişindendir bu hoşgörünüz...hiç unutturmaz kendini; sabah uyandığınızda aynada kendi kendinize armağan ettiğiniz bir gülücükte, yanağınıza kondurulan bir busenin ılıklığın da selamlar sizi ve hatırlatır varlığını...
Sevgi böyledir işte en umulmadık anda sihirli bir perde indirir gözlerinize ve daha da çukurlaştırıp gamzelerinizi bir tebessüm konduru yüzünüze... sonrada bir parçasını sizde bırakıp ılık bir rüzgarla başka gülüşlerde hayat bulmak üzere aralar kalbinizin penceresini... her uğradığı kalpte umutla şevkatler çoğalacağından emindir. O sizden gidebilir çünkü bilir artık sizin ondan gidemeyeceğinizi...
orta okulda sevgi üzerine yazılmış bir nickimlesifremayni yazisidir... başlığı görüncede dayanamadım yazdım işte sözlük.*
beraberinde korkuyu getirebilen duygu. duyulan sevgiye göre korkunun şiddeti de artış gösterir. "yoklugunda ne yaparım ben?" gibi sualleri hep kalpteki sevgiyle beraber tasır insan.
alttaki hikayede adamın karısına karşı hissettiği duygudur.
Yaşlı bir adam, sabah erkenden evinden çıkmış, yolda ilerlerken, bir bisikletlinin kendisine çarpması üzerine yere yuvarlanmış. Hafifçe yaralandığı için onu en yakın sağlık birimine ulaştırmışlar.
Hemşireler, yarasına pansuman yaparken, acelesi olduğunu gösteren sözler sarf ediyormuş. ''Herhangi bir kırık veya çatlak olup olmadığını anlamak için biraz zaman gerekecek.'' demişler.
Adamcağız, ''Karım huzurevinde kalıyor. Her sabah onunla kahvaltı etmeye giderim; geç kalmak istemiyorum'' demiş.
- Herhalde karınız siz gecikirseniz çok merak eder, öyle değil mi?
Adam üzgün bir ifadeyle cevap vermiş:
- Ne yazık ki karım alzheimer hastası, benim kim olduğumu bilmiyor.
- Eee madem sizin kim olduğunuzu bilmiyor, neden o zaman onunla kahvaltı yapmak için koşuşturuyorsunuz?
Adamın cevabı yıllara dayanan o anlamlı sevginin çok güzel bir ifadesiymiş:
- Ama ben onun kim olduğunu biliyorum.
Hiç zarar ettirmeyen, hemen kazandırmaya başlayan, bekletmeden kazandıran, büyük sermaye ve çaba gerektirmeyen, herkesin yapabileceği, dünyanın her yerinde geçerli olan tek yatırım...
Zorlanıldığında yaslanılan omuzlar, sendelenildiğinde düşmeden yakalayan eller... Mutlulukları artıran, hüzünleri azaltan, bunalınca ferah kapılar... akılan denizler ve her zaman paylaşılacak, her zaman dinleyecek biri/leri... "Senin gibi bir dostum/arkadaşım olduğu için kendimi çok şanslı hissediyorum! " içten söylenmiş bu cümlenin yaşatacağı duyguya hangi fiyat biçilebilir ki...
Bulmuyorsun; sadece "vermeye" başladığını "buldum" sanıyorsun. Sevgi, aranarak bulunacak birşey değildir. Sevgi, "verilerek" yaşanacak haslettir. Sevgiden mahrum yaşayanlar, henüz özlerinden akan sevgiyi vermeye erememiş, "almak" peşinde olanlardır.
