--spoiler--
gün yeni doğarken odanın balkonuna
sabahın ilk kahvesi doluyor yanaklarına
birkaç saat daha var seslerin çoğalmasına
bakir telaşlar için insanların uyanmasına
her ankara sabahı gibi belki biraz üşüyorsun
ama olsun eskiden beri üşümeyi seviyorsun
çöpleri karıştıran sokak kedileri gibi
kurcalıyorsun farketmeden geçmişteki günleri
çocukluğun sessizce tırmanıyor kucağına
şöyle bir gülümsüyor kıvırcık saçlarıyla
babanı andırıyor sanki bu sessiz duruşuyla
ve ne kadar eksildiğini hatırlatıyor sana
ne kadar güzelmişsin, hayat henüz çırılçıplak
hiçbir şey el değmemiş, günler birer salıncak
seni unutmuyor büyüdüğün sokaklar
dokunuyor arkadan gözyaşına, rüzgarıyla.
--spoiler--
sözleriyle an itibariyle beni anlatan veya ne sikimse şarkı işte. moraliniz kötüyse dinlemeyiniz.
13 albümünün en vurucu şarkısı. tamam albüm genel olarak konsepti sağlayamamış, bazı fedakarlıkları çeşitli durumlar sebebiyle verememiş olabilir, ama bu albümde teslim ol gibi hafif hüzünlendiren, anason gibi benim gibi hayatında hiç rakı masasına oturmamış adama durumu hissettiren şarkılar olduğu bir gerçek. dinlendiğinde en yıkıcı şarkının bu olduğu epeyce aşikar bir biçimde ortaya çıkıyor. albümdeki hiçbir şarkının yapamadığı şeyi, tekrar tekrar dinleme isteğini doğuruyor. muhtemelen albüm için yaratılan ilk eserlerdendir bu şarkı, belki de en eskisidir. özellikle şu iki dizedeki duygunun yabancısı olmayanlar, çocukluğunun geçtiği sokakların, okulların önünden geçip kaygı ve özlem dolu bakışlar atabilirler:
her ankara sabahı gibi belki biraz üşüyorsun
ama olsun eskiden beri üşümeyi seviyorsun
hem zaten, kaygılarımız, özlemlerimiz değil midir sanrılarımızı oluşturanlar, evet onlardır.
halüsinasyonla eş anlamlı değildir. halüsinasyon, varsanının eşdeğeri değeridir. yani olmayan bir algının beş duyu organı kullanılarak algılanması anlamındadır.
sanrı ise düşünsel bazda olmayan bir şeyi düşünmektir. paranoyayla eşdeğer kullanımında sakınca yoktur.
