Samimiyetsiz kelime yoktur,
samimiyetsiz insan vardır.
insanların kelimeleri kullanırken sahip oldukları samimiyetsizlik, kullandıkları kelimelerin içini boşaltır ve kelimeler o samimiyetsizlik özelinde samimiyetini ve anlamını yitirir.
Nihayetinde başka bir kişinin dilinden dökülürken tekrar anlamını bulur ve kelimelere karşı oluşan ön yargı zihinlerden silinir.
hemcinslerimin çok da bir b*k varmış gibi canım bebeğim kuşum gibi kullandığı kelimeler. hayır bi kez dersiniz anlarım da kurduğunuz her cümlede bana canım balım demeyin ay yeterrrrrr.
bir kelimeyi samimi veya samimiyetsiz yapan şey onu kullanan insandır. ama şöyle bir şeyde var, toplumda bir anda sürekli herkesten duyduğumuz bir kelimeye karşı ters bir algı oluşturup o kelimeyi samimiyetsiz kılabiliyoruz.
desassure'den beri biliyoruz ki "dil" kendine özgü, kendinden menkul bir özne değildir. o da geri kalan her şey gibi sosyal olarak inşa olunur. gösteren ile gösterilen arasında her daim farklılık olacaktır. bir kelime kendiliğinden samimi ya da samimiyetsiz olamaz. ona sosyal bağlamda atfettiğimiz ve onun muhatabının algıladığı anlam samimi olabilir ya da olmayabilir. söz gelimi, tarihin bir momentinde bir sözcük samimi olarak inşa olunabildiği gibi aynı kelime başka bir bağlamda samimiyetsiz olabilir. evet.
