son zamanlar da başıma çok gelen olaydır. artık samimi olarak konuşabileceğim bi arkadaşım kalmadı. onlar anlatıyor ben susuyorum ve sadece onları dinliyorum. tek taraflı arkadaşlık. saçma sapan bir durum.
Hayatım boyunca cok sık yasamıs oldugum durum. Fazla yakın olunca kendılıgınden sogumaya baslıyorum, nedenını de kesfedecek bır ozellık kalmamasına baglıyorum. Yoksa cok sacma, ne guzel ıste sahane anlasıyoruz dertlesıyoruz vs ama bırden uzaklasmaya baslıyorum.
Aniden soğuduysanız, samimiyet bir kez daha gözden geçirilmelidir.
Sormadan, dinlemeden, anlamadan, bir anda, buz kestiyseniz, samimi değilsinizdir.
Herkesin, kendini ifade etme hakkı olmalıdır.
sıkıntılı durum. karşı taraf direk soracak ne yaptım bişey mi oldu diye. ben tabi pat diye direk söylerim o ayrı. ama artık kimseyle samimi olmayınca soğumana gerek kalmıyor.
zamanla biriktirdiğiniz ufak tefek rahatsızlıklarınıza bardağı taşıran son damlanın eklenmesidir.
aniden değildir, uzun bir sürecin sonunda gerçekleşir.
samimiyetten dolayı görmezden gelmeye çalıştığınız detaylar gözünüze batar hale gelir ve o raddeden sonra hiçbir şey eski yakınlığı geri getiremez.
Üniversite 3. sınıftayken olmuştu. En çok iyiliğimin dokunduğu arkadaş okula babasının arabasıyla gelince 3 kız ve 1 erkek arkadaşıyla doldurmuştu arabasını. Yavşak olduğunu biliyordum da bu kadar vefasız olduğundan haberim yoktu.
yaptığı yanlış bir hareketle gözümde kendini bitirdiyse bir daha dönüş olmayacak şekilde uzaklaşırım. hatta o insanı silerim gider. ben üzüleceğime o üzülsün, yüzü varsa tabii.
