Sabahın erken saatlerinde herkes uyurken sizin o güzel yatağınızdan kalkıp birsürü yol gidip iş yerinize gelmenizdir.
her sabah ayıptır söylemesi ama kalkarken küfrediyorum.
ikinci ve son haftam boyle bi işte ama dayanılacak gibi olmayan şeymiş ben bunu farkettim. sabah uyan, duş, saç, giyin kuşan yollara düş. bi de gel otur kös kös. hem uykum var benim daha, isteseniz de anlamıyorum ben olan biteni. normal iş hayatımı bana özletti resmen.
her sabah işe gelmek değil burdaki sorunsal. her sabah gelebileceğin bir işin olmaması. ne kötüdür biliyormusunuz? ben çok iyi biliyorum. 5 ay boyunca tv de kadın programları seyrettim, kahvehaneye çıkamadım çünkü cebimde para yoktu. balık tutmaya bile gidemedim çünkü yem almaya bile gücüm yetmiyordu. zorunluluktan tüttün sarıp içmekten boğazım bacasil kullanmayı gerektirecek kadar korum bağlamıştı. uzun zamandan beri bir işim var. ve her sabah kalkıp işe geliyorum. istisnasız, 7 gün ve günde 15 saat çalışıyorum. sabah uykusu çekmeyi bir tek çalışanlar sever, çalışmayanlar için işkencedir.
