Bu görüşün kısaca özeti:"itaat et rahat et" tir. Yani devlet ne yaparsa yapsın haklıdır. Devlet ne kadar verirse ona kanaat edilir. itiraz edilmez hele ki isyan asla. Maazallah o zaman kominist olunur. Hatta isyan eden olursa devlet adına öldürülür.
(bkz: ali ismail korkmaz)
Ülkemizde bu görüşün lideri olarak görülen devlet bahçeli başta dediğim gibi itaat et rahat et felsefesini benimsemiş ve rahat etmiştir.
Sağ, Çok çalışan çok kazansın der.
Sol, çok çalışsan da fark etmez herkes eşit kazansın der.
Din, çok çalışan çok kazansın ama az kazanana da versin der.
Bazıları ise 4. Bir yol seçip sadece benim yandaşım kazansın der.
solculuk da kendi içinde epey pis bişey ama bu sağcılık baştan tükenmiş bir etkinlik.
hani solculukta en azından bir nebze sanat ve bilim var dersin, bunda o da yok... dogmalarla, popülizmle hareket eden, eşitsizliği gidermek yerine daha da arttıran bişey. allah akıl fikir versin.
bir ülkede veya herhangi bir oluşum içerisinde yaşayan insanların, alt/üst ilişkilerini içerisinde olması gerektiği savunan politik pozisyondur. bunun dışında kültür, ırk, millet gibi konulara da çok önem verir.
sağcılık toplumculuktan ziyade bireyciliğe önem verir. bireyin kendisini temel alarak siyaset yapar.
Sağcılık büyük bir anksiyetedir, Sağcılık her zaman sığdı, hep de böyle olacak. Çünkü sağcılık her zaman tatmine dayalıdır, sol tatminsizliğe… O yüzden dinin özünü sol bir refleks olarak algılarım. Politik tutumumu karakterize eden de bu muhalif reflekse sadakattir. Din iktidarla işbirliği yaptığı anda erkeksi bir görünüm alır, temel özelliklerini kaybeder… Sağ tatmin olmuşların ideolojisidir. Sığlık tatminden geliyor. Tatmin olduğunu sananların çoğu sığ kimselerdir. Tatmin olmanın getirdiği bir arayışsızlık, bir kuruluk vardır sağda. O yüzden sağ edebiyat olmaz. Sağcılık bir sistem ideolojisi olduğundan, yönetmeye odaklandığından, hep bir iktidar sorunu çerçevesinde örgütlendiğinden, hiçbir düşünce ızdırabı içermez. Sürekli kaybetme korkusu yaşar.
